تحلیل محتوای رویکرد مجلۀ آپوزیشنز نسبت به تئوری معماری پس از مدرنیسم (1973-1984)

بیان مسئله: بی‌گمان جریان مدرنیسم در اواخر سدۀ بیستم با نقدهای بسیاری در نشریه‌های معماری روبه‌رو بوده است. این نقدها هم موجب شکل‌گیری معماری پست‌مدرن بوده‌اند و هم دیگر جریان‌های هوادار مدرنیسم را نمایندگی کرده‌اند. مجلۀ آپوزیشنز به‌عنوان معتبرترین مجلۀ معماری، در اواخر سدۀ بیستم نویسندگان و نقدهای گوناگونی از هر دو طیف را در بر گرفته است. با طرح این «پرسش» که «مجلۀ آپوزیشنز در طول سالیان نشر خود چه رویکردهایی از نقد مدرنیسم را نمایندگی می‌کرده است؟» تلاش می‌شود تا جایگاه آپوزیشنز در مسیر شکل‌گیری تئوری معماری پس از مدرن مورد مطالعه قرار گیرد. می‌توان این «فرضیه» را مطرح کرد که آپوزیشنز با طیف گستردۀ نویسندگان، که هرکدام بعدها از سردمداران شکل‌های مختلف تئوری معماری پس از مدرن بوده‌اند («پیتر آیزنمن»، «کِنت فرامپتون»، «رِم کولهاس»، «رافائل مونئو»، «دنیس اسکات براون»، «مانفردو تافوری»، «برنارد چومی» و دیگران)، می‌تواند نمونۀ خوبی برای ارزیابی جریان حاکم بر تئوری معماری در آن دورۀ مهم باشد.هدف پژوهش: عبارت است از واکاوی اندیشه‌های منتقدانی که در یک بازۀ زمانی تاثیرگذار، تئوری معماری پس از مدرن را رقم زده‌اند.روش پژوهش: چارچوب نظری مقاله به کمک شیوۀ استدلال منطقی به نگارش درآمده و برای تحلیل یافته‌ها از نمونه‌گیری «تمام‌شماری» در روش پژوهش «تحلیل محتوا» استفاده شده است.نتیجه‌گیری: براساس یافته‌ها می‌توان گفت آپوزیشنز تعاملی دوسویه با جریان‌های تئوری معماری پس از مدرن و نقشی اثرگذار بر شکل‌دادن به آنها داشته است. تلاش برای تئوری‌پردازی - و نه تاریخ‌نگاری معماری - با رویکردی تفسیری در تحلیل جریان‌های روز معماری ناشی از اهمیت چنین نقشی برای نویسندگان آپوزیشنز است. در سال‌های میانی انتشار مجله، نئومدرنیست‌ها و ستایش از اقتصاد آزاد، جهانی‌سازی و تکنولوژی بیشتر به‌چشم می‌خورد، ولی در سال‌های ابتدایی و انتهایی، به تاثیر از رویکرد منطقه‌گرایی انتقادی پست‌مدرنیست‌ها واژه‌های زیرمتن‌گرایی، فرهنگ و جامعه، کلیدواژه‌های آپوزیشنز را شکل داده‌اند.

content analysis of oppositions journal’s approach to after modernism architectural theories (1973-1984)

abstractproblem statement: undoubtedly, the current trend of modernism in the late twentieth century has been criticized by architectural journals. these critiques have moreover shaped postmodern architecture and also have represented the currents of the theory of pro-modernism. oppositions -as the most well-known architectural journal in the late twentieth century- has included a variety of authors and critics from both perspectives. the question is: “during the activity of opposition, what approaches does this journal take to the critique of modernism?” with this attitude, an attempt will be made to study the position of opposition in the formation of after modernism architectural theories. it can be argued that oppositions journal with a wide range of authors, (“peter eisenman”, “kenneth frampton”, “rem koolhaas”, “rafael moneo”, “aldo rossi”, “colin rowe”, “denise scott brown”, “manfredo tafuri”, “bernard tschumi” and others) each of which later became the pioneer of various types of theory of after modern architecture, could be a good example for evaluating the current governing architecture theory at that time. research objective: the purpose of this study can be considered as the study of the ideas of critics who in an influential period, figured out the theories of after modernism architecture.research method: the method of research in the writing of the theoretical framework is logical reasoning; and to analyze the findings, the method of qualitative research and content analysis has been used.conclusion: opposition have been in a mutual relationship with architectural theories after the modern course and it has had a very critical role in shaping such theories. the attempts for theorizing- and not historiography of- the existing architectural trends with interpretive perspectives confirm the importance of the journal of oppositions in that period. however, in the middle years of the journal’s lifetime, the neo-modernists’ impacts and their praise for independent economics, globalization and technology can be grasped in the texts, in either beginning and last years of the publication (due to the influence of postmodernism and the critical regionalism approach) the terms of contextualism, culture and society have shaped the keywords of oppositions.