تبیین انگاشت تاب‌آوری فضایی در طراحی شهری: یک مرور نظام‌مند کیفی

بیان مسئله: در پاسخ به طیف گسترد‌ه‌ای از چالش‌ها و معضلات ناشی از تغییرات اجتماعی و اقتصادی، تاب‌آوری فضایی به عنوان نظریه متاخر تاب‌آوری شهری، هم در حوزه نظری و  هم حوزه عملی در حال توسعه و مفهوم‌سازی است. با این وجود، دلالت‌‌های مفهومی تاب‌آوری فضایی به ویژه در حوزه طراحی شهری هنوز به طور مشخص تبیین نشده است و مفاهیم آن در سایر حوزه‌ها به طور پراکند‌ه‌ای در حوزه طراحی شهری به‌کار رفته است.هدف پژوهش: تاب‌آوری فضایی از بسیاری ابعاد بیانگر یک رویکرد گفتمانی نوین و چند‌بعدی در نسبت با تاب‌آوری شهری با تمرکز بر مکان است، جایی که سیستم شهری در مواجهه با تغییرات، ویژگی‌های تطبیق‌پذیری و تغییرپذیری را تولید و بازتولید می‌کند. این مقاله بنا دارد فصل مشترک‌‌های مفهومی و متقنی را برای فضایی‌بودن تاب‌آوری فراهم کند. هدف این مقاله تعریف چارچوب مفهومی تاب‌آوری فضایی در حوزه طراحی شهری و بینش‌‌های تاثیرگذار و کلیدی آن است.روش پژوهش: این پژوهش بر اساس چارچوب مفهومی مکان تاب‌آور (rpa) مطالعات تاب‌آوری فضایی را بررسی کرده است. در این پژوهش بررسی نظام‌مند تاب‌آوری فضایی تحقق یافته و در چهار مرحله از طریق جستجوی واژه «تاب‌آوری فضایی» در پایگاه داده اسکوپوس از سال 1973 تا آوریل 2020 انجام شده ‌است. نهایتاً 14 مقاله برای تحلیل محتوا انتخاب شدند.نتیجه‌گیری: فضایی‌بودن تاب‌آوری بر جنبه‌‌های مکانی و محلی سیستم شهری و یکپارچگی آن با مقیاس‌‌های فراتر تاکید دارد. تعاملات و تبادلات درون‌مقیاسی و بین مقیاس‌ها، تطبیق‌پذیری و تغییرپذیری، نوآوری و خلاقیت، هم‌تکامل بودن و هویت مکان از ویژگی‌ها و جنبه‌‌های پنج‌گانه تاثیرگذار تاب‌آوری فضایی است. تاب‌آوری فضایی ورای تاب‌آوری سنتی با رویکرد مهندسی، برای یکپارچه‌سازی و هم‌پیوندی سیاست‌‌های تاب‌آوری با دیگر سیاست‌ها و برنامه‌ها که بر ماهیت مکان‌ها و چگونگی عملکرد آن‌ها تاثیرگذارند اهمیت قائل است.

Unveiling the Concept of Spatial Resilience in Urban Design: A Systematic Qualitative Review

Problem statement: In response to a wide range of challenges and problems arising from social and economic change, spatial resilience as a late theory of urban resilience is being developed and conceptualized in both theoretical and practical areas. However, the conceptual implications of spatial resilience, especially in the field of urban design, have not been clearly explainedyet and its implications in other fields have been used sparsely in the field of urban design.Research objective: Spatial resilience in many respects represents a newmultidimensional discourse approach to placebased urban resilience, where the urban system produces and reproduces adaptability and variability visavis change. This paper seeks to develop a general framework to create a resilient place based on the relationship between spatial resilience and urban design. Moreover, it aims to determine the conceptual framework for the urban spatiality of resilience.Research method: This study examines the spatial resilience literature based on the conceptual framework of the RPA. This study performed a systematic review of spatial resilience literature in four stages by searching the term “spatial resilience” in the Scopus database from 1973 to May 2020. Finally, 14 articles were selected for content analysis.Conclusion: Spatial resilience implies the placebased and local aspects of the urban system and its integration with higher scales. Intra and interscale interactions and tradeoffs transformability and adaptability, innovation and creativity, coevolution, and place identity are the five influential features of spatial resilience.Beyond traditional resilience with an engineering approach, spatial resilience emphasizes the integration of resilience policies with other policies and programs that affect the nature of places and how they operate.