بررسی نقش دیوارها در خوانش دیالکتیک گسست و پیوند خانه‌های معاصر مبتنی بر تجربۀ زیستۀ کاربران

بیان مسئله: یکی از وظایف اصلی معماری تنظیم ارتباط بیرون و درون است. عدم توجه به چگونگی ارتباط بیرون و درون و هم‌زیستی موجود بین آنها از جمله مشکلاتی است که معماری امروز با آن مواجه است و نتیجه‌ آن کم‌بهره‌ماندن محیط زندگی از کیفیت لازم و نارضایتی افراد از فضاهای سکونتی است. دیوارها به‌عنوان اولین واسطه‌ بیرون و درون، تنظیم‌کننده‌ دیالکتیک گسست و پیوند انسان و محیط هستند که در ادوار گوناگون، اشکال متفاوتی به خود گرفته‌اند. چگونگی تاثیرگذاری دیوارها بر ادراک کاربر فضا از دیالکتیک گسست و پیوند پرسشی است که پژوهش حاضر به دنبال فهم آن است.هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش دیوارها در دیالکتیک گسست و پیوند، به دنبال ارائه‌ مدلی برآمده از ادراک کاربر فضاست تا شرح‌دهنده‌ چگونگی تقابل عوامل گوناگون در این فرایند باشد.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع کیفی با پارادایم تفسیری و به روش داده‌بنیاد صورت گرفته است. با نمونه‌گیری نظری هدفمند، به روش گلوله‌برفی، مطلعان کلیدی جهت انجام مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته انتخاب شدند. جمع‌آوری داده‌ها تا مرحله‌ اشباع نظری پیش رفت و در نرم‌افزار «مکس کیو.دی‌.ای.» مورد تحلیل و کدگذاری سه‌مرحله‌ای با روش سیستماتیک اشتراوس و کوربین قرار گرفت و در قالب مدل پارادایمی کرسول ارائه شد.نتیجه‌گیری: مدل به‌دست‌آمده نشان داد که تغییر دیالکتیک گسست و پیوند وابسته به بستر زمانی و مکانی بوده و حاصل تقابل عوامل گوناگون است. در این راستا پدیده‌ مرکزی مدل به‌دست‌آمده، به نام مونولوگ دیوار، بیان‌کننده‌ ادراک فازی کاربر فضا از نقش دیوارها در دیالکتیک گسست و پیوند بود. به این معنی که در طیف گسست تا پیوند بناهای عصر حاضر، نحوه‌ ادراک افراد متمایل به محدوده‌ «بیشتر گسست تا پیوند» بود، ضمن اینکه موثرترین پارامتر در نحوه‌ ادراک، پارامترهای فردی شناخته شد.

Investigating the Role of Walls in the Dialectic of Rupture and Connection in Contemporary Houses Based on Users’ Lived Experience

Problem statement: One of the main tasks of architecture is to regulate indoor and outdoor communication. Lack of attention to this communication and coexistence between them is one of the problems that architecture faces today and the result is the lack of quality in living spaces and dissatisfaction of humans in residential spaces. The walls, as the first mediator between outside and inside, regulate this dialectic between man and environment, which have taken different forms in different periods. How walls affect the user’s perception of space from the dialectic of rupture and connection is a question that the present study seeks to understand.Research objective: This study aims to investigate the role of walls in the dialectic of rupture and connection, to develop a model based on the perception of users and explain how different factors interact in this process.Research method: The present study is qualitative with an interpretive paradigm Grounded theory method. Key informants has been selected with snowball method and sampling method is purposive theoretical with semi structured inteviews.. Data collection proceeded until reaching to theoretical saturation and was analyzed and three step coded in Max QDA software with the systematic method of Strauss and Corbin and presented in the form of Creswell paradigm model.Conclusion: The obtained model showed that the dialectical change of rupture and connection, is dependent on the timespace context and is the result of the interaction of various factors. In this regard, the central phenomenon of the obtained model, called the wall monologue, reflectsthe fuzzy perception of the users from the role of walls in the dialectic of rupture and connection. This means that in the range of rupture and connection of today’s houses, the perception of users, is in the range of “more rupture than connection”, while the individual parameters, were recognized as the most effective parameter in the perception process.