بازتعریف هستی‌‌شناختی مکان به‌مثابۀ امر شهری-رابطه‌ای

بیان مسئله: کلانشهر معاصر از گذر تحولات گفتمانی و پارادایماتیکِ صورت‌گرفته در جهان با دو نقشِ گاه متعارض روبه‌روست: نقش‌آفرینی در سطح ملی/فراملی و پاسخ‌گویی به انتظارات سطح محلی. به همین اعتبار و به دلیل کثرت و تنوع ارتباطات میان این دو سطح و سوژه‌های مختلف ذیل این نقش‌های دوگانه، تعریف چیستی «مکان» در این کلانشهر، یا به نوعی هستی‌شناسی مکان، باید دستخوش تغییر شود. آن مفهومی از هستی مکان مد نظر است که بتواند ارتباطات پیچیدۀ مذکور و منازعات محتمل و مستتر در آن را در مقام یک شبه‌ابژه (مظروف) بر خود هموار کرده و در قامت یک شبه‌سوژه (ظرف) جرح‌وتعدیل کند و در خود جای دهد. هدف پژوهش: بازتعریف هستی‌شناختی مکان به نحوی که فارغ از مرزهای جغرافیایی بتواند در قامت یک لایۀ واسط تحت عنوان «امر شهریرابطه‌ای»، میان این دو سطحِ نقش‌انگیزی، میانجی‌گری کند، یعنی مکان در مقام یک شبه‌ابژهشبه‌سوژه.روش پژوهش: پارادایم تحقیق معطوف به الگوواره‌های بینشی پسا‌اثبات‌گرایانه و رهیافت‌ پسا‌ساختارگرایی است و هستی‌شناسی مکان به‌مثابۀ یک موجودیت شهریرابطه‌ای در کلانشهر امروز را دنبال می‌کند. روش این تحقیق کیفی و نوع آن توسعه‌‌ایاکتشافی است. این تحقیق به‌واسطۀ مرور اسناد کتابخانه‌ای و از طریق توصیف، تحلیل و بسط آرا و رویکردهای نظری، در پی ارائۀ یک هستی‌شناختی جدید از مفهوم مکان در کلانشهر امروز است.نتیجه‌گیری: مکان به‌عنوان یک شبه‌ابژه/شبه‌سوژه باید یک میانجی ارتباط‌دهنده (امر شهریرابطه‌ای) بین دو سطح نقش‌انگیزی متفاوت باشد تا از این طریق، ارتباطات سوژه‌های متکثر و بعضاً ناهمگون را انتظام‌ بخشیده و منازعات میان آنها را تعدیل کند. مختصات میانجی‌گری این لایۀ واسطِ شهریرابطه‌ای چهار حالت طیف‌گونه را برای سطح مکان‌بودگی ممکن می‌کند: نیل به سوی مکان‌بودگی حداقلی، نیل به سوی مکان‌بودگی حداکثری، دستیابی به حدی از مکان‌بودگی، احتمال آشوبناکی و بی‌نظمی.

Redefining the Ontology of Place as the Urban-Relational

Problem statement: The contemporary metropolis faces two sometimes conflicting roles through the discursive and paradigmatic developments in the world: roleplaying at the national/ transnational level and meeting locallevel expectations. Similarly, and because of the multiplicity and diversity of relations between these two levels and the different subjects underlying these dual roles, the ontological definition of “place” in this metropolis has to be changed. Here, we are considering a conception of the existence of the place in which it can adopt the aforementioned complex communications and the probable and unseen conflicts within it as a quasiobject (the contained), and manage it as a quasisubject (container) and accommodate it.Research objective: Redefining the ontology of place in such a way that it can mediate as an intermediate layer, i.e. “the urbanrelational” between these two roleplaying levels: place as a quasiobject / place as a quasisubject.Research method: The research paradigm focuses on postpositivist schemata and the poststructuralism approach, and follows the ontology of place as an urbanrelational entity in today’s metropolis. The method of this research is qualitative and its type is developmentalexploratory. This research seeks to present a new ontology of the concept of place in metropolis through the review of library documents and the description, analysis, and extension of ideas and theoretical approaches.Conclusion: place as a quasiobject/ quasisubject must be a communicative mediator (the urbanrelational) between the two different levels of roleplaying, thereby regulating the communications of multiple and sometimes heterogeneous subjects and adjust conflicts between them. The mediation coordinates of this urbanrelational intermediate layer allow for four spectral states for the level of placeness: towards minimal placeness; towards maximal placeness; towards some extent of placeness; the probability of anarchy and disorder.