تحلیلی بر طول سفرهای درون شهری با رویکرد جغرافی زمان: تاثیرپذیری از محدودیت‌‏های فردی یا فرصت‏‌های فضایی

بیان مسئله: طول سفر، به‌منزلۀ یکی از متغیرهای کلیدی رفتار سفر، به‌نوعی بازتاب‌دهندۀ میزان پایداری در حمل و نقل، کیفیت زندگی، قابلیت دسترسی افراد به مقاصد و تعادل فضایی در شهر است. هدف: باوجود مطالعات فراوان درزمینۀ رفتار سفر، تا کنون مطالعات کمتری به بررسی و تحلیل نقش عوامل مختلف در مسافت سفرهای غیرکاری درون شهری اختصاص یافته‌اند. از این‌ رو، هدف اصلی مقالۀ پیش‌ روی بررسی تاثیر عوامل فردی و ویژگی‌های کالبدیفضایی مبدا و مقصد سفر در مسافت سفرهای شهری با استفاده از چارچوب نظری جغرافی زمان است. روش تحقیق: روش پژوهش مقالۀ حاضر توصیفیتحلیلی مبتنی بر استدلال‌های منطقی و مشاهدات تجربی است. در این پژوهش براساس دیدگاه جغرافی زمان 9 عامل در سطح فردی و 9 عامل در مقیاس محله‌ای در سه دسته محدویت، شامل محدویت‌های ظرفیتی، محدودیت‌های وابستگی و محدودیت‌های مقرراتی، تعریف شده است. به‌منظور آزمون تجربی چارچوب نظری نیز 30 ناحیۀ مطالعاتی در کلان‌شهر اصفهان انتخاب و داده‌های مورد نیاز جمع‌آوری شده است. در تحلیل عوامل مذکور، ابتدا به‌صورت نظری تاثیر بالقوۀ عامل‌های مربوط به محدودیت‌های سه‌گانه بر طول سفر تبیین شده و سپس، با استفاده از روش رگرسیون خطی، روابط مورد انتظار به‌صورت تجربی آزمون شده است. نتیجه‌گیری: نتایج تحلیل‌ها و یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که طول سفر تابعی از متغیرهای هر سه نوع محدودیت است، اما نقش ویژگی‌های کالبدی فضایی در مسافت سفر شهروندان پررنگ‌تر از عوامل فردی است، به‌طوری که فاصله از مرکز شهر مهم‌ترین عامل اثرگذار در طول سفر شهروندان است. علاوه بر این، اگرچه به‌صورت نظری انتظار می‌رفت برخی عوامل مانند جنسیت، اندازۀ خانوار، تراکم کاربری‌های تجاری و تنوع کاربری‌ها در طول سفر تاثیر داشته باشند، در واقعیت در مدل تحلیل تجربی معنی‌دار نبودند.

An Analysis of the Intraurban Trip Distance Using the Time Geography Framework; Influenced by Individual Constraints or Spatial Opportunities

Problem statement: Trip distance, as a key variable of travel behavior, represents the level of sustainable transportation, quality of life, individuals’ accessibility to spatial opportunities, and spatial balance among urban areas. Research objectives: Despite numerous research relating to travel behavior, few scant studies have investigated the role of different factors in explaining trip distance for nonwork purposes. So, the main purpose of this paper is to investigate the role of both individual and physicalspatial factors (at trip origin and destination) on trip distance using the theoretical framework of time geography. Research method: The research method is descriptiveanalytic based on logical reasoning and empirical observations. In this study, based on the g time geography framework, 9 factors at the individual level and 9 factors at the scale of the neighborhood are categorized into three sets of constraints including capacity constraints, coupling constraints, and authority constraints. In order to test the theoretical framework, 30 study districts in the metropolitan of Isfahan, Iran are selected and required data were collected using 1312 questionnaires. For analysis of the abovementioned factors, the potential impacts of the factors have been firstly explained and then, using the collected data and the linear regression technique, the expected relationships have been experimentally tested. Conclusion: The results and the findings of the research show that the variables related to all three types of constraints affect trip distance; and the role of physicalspatial characteristics in explaining trip distance is stronger than individual factors. Distance from the city center is the most important factor affecting trip distance. Also, although it was theoretically expected that some factors such as gender, household size, commercial density, and land use diversity affect travel length, they did not significantly appear in the empirical analysis model.