تحلیل رویداد پسامدرنیسم، در هنرهای تجسمی از نگاه داگلاس کریمپ

نگرش پسامدرنیسم برای تمامی هنرها، هم از حیث انگیزه و هم از حیث چارچوب زمانی آن متفاوت است و این موضوع در حوزه‌های گوناگون هنر از سوی منتقدان معاصر مورد بررسی و توجه بسیار قرار گرفته است. داگلاس کریمپ از جمله‌ نظریه‌پردازان هنر معاصر است که بر پایه مباحث والتر بنیامین در فرایند باز تولید انبوه، و آراء دیرینه‌شناسیِ میشل فوکو، به بررسی هنرهای تجسمی، به ویژه تاثیر عکاسی بر سرانجام نقاشی، و به دنبال آن کارکرد موزه‌ها در دوران مدرنیسم و احوال آنها در عصر پسامدرن پرداخته است. لذا انگیزه و هدف اصلی این نوشتار تحلیل آراء ایشان در رخداد هنر پسامدرن، جهت آشکارسازی نظریه‌ پایان نقاشی و تاثیر عکاسی به همراه فرایند باز تولید انبوه، در شکست اصالتِ هاله مقدس اثر هنری است که در نهایت به بحران انزوای موزه‌ها در دوره معاصر می‌انجامد. بر پایه‌ یافته‌های تحقیق، اعتقاد کریمپ بر این اصل مهم پی‌ریزی شده که پسامدرنیسم هنری گسست اساسی با مدرنیسم هنری و عصر استیلای نقاشی دارد. لذا پرسش اصلی که این پژوهش براساس آن شکل گرفته، این است که از منظر داگلاس کریمپ چه رویکردی در دوره‌ معاصر سبب ‌شده عالم هنر با زوال و مرگ نقاشی روبرو شود و این موضوع چگونه بر عملکرد موزه‌ها در عصر حاضر تاثیر می‌گذارد؟ سرانجام بر این اساس نتیجه‌ حاصل شده این است که بر پایه‌ آراء او، هنرهای کمینه‌گرا، جمعی، عکاسی و به دنبال آن روش تکثیر و باز تولید انبوه و همچنین دگرگونی به سوی مخاطب محوری، مهم‌ترین علت‌های وسیع‌تر شدن فاصله‌ هنر نقاشی با دنیای پسامدرن است، و به دنبال این رخدادها، هنر نقاشی رفته رفته اصالت خود را از دست داده و این فرایند در نهایت به بحران انزوای موزه‌ها می‌انجامد که همواره محل نگهداری آثار اصیل هستند. روش تحقیق در این نوشتار توصیفی  _ تحلیلی بوده، همچنین ابزار و شیوه‌های گردآوری اطلاعات در بردارنده جستجوی کتابخانه‌ای است.