همزیستی درون و برون معماری در اَرسن نقش جهان

بیان مسئله: معماری را می‌توان تنظیم رابطه درون و بیرون متاثر از ماهیت دو وجه آن دانست و معماری سنتی نیز به عنوان گنجینه دانش و تجربه پیشینیان می‌تواند از زوایای نوینی مورد کنکاش قرار گیرد. فرض بر این است که در معماری مکتب اصفهانی به عنوان دوره ای موثر از معماری ایران، همزیستی درون و بیرون دگرگون شده است.هدف : تحلیل فضایی و کالبدی بناهای شاخص میدان نقش جهان از منظر جایگاه، عوامل و چگونگی همزیستی درون و بیرون و نقش هر کدام در تکوین هویت شهری و معماری مجموعه، هدف اصلی این مقاله است. روش تحقیق : این پژوهش با یافته‌اندوزی کتابخانه ‌ای و میدانی، به روش توصیفیتحلیلی انجام گرفته و هدفی توسعه ‌ای در راستای تقویت تفکر و طراحی معماری دارد. نتیجه گیری : نتایج تحقیق بیانگر رجحان نسبی فضاها و سیمای شهری بر نمود ویژه هر بنایی بوده؛ با این حال تعادلی بین درون و بیرون با اهمیت نسبی درون در هر بنا برقرار است. ارجحیت یافتن مقوله شهرسازی و رشد و توسعه شهر و توجه به مجموعه‌های شهری در مقابل تک بناهای مبتنی بر خلاقیت‌های فردی معمار در دوره صفوی، نوعی از توجه ویژه به بیرون قلمداد می‌شود که می‌تواند ناشی از نمایش قدرت حکومتی و رقابت در جهان اسلام باشد. در میدان نقش جهان تلفیق بازار با ابنیه عمومی به صورتی نوین و الحاق ایوان ستون‌دار در ابعاد وسیع و به صورت مطبق به بناها، از ابداعات معماری سبک اصفهانی است که ناشی از تغییر نگرش در رابطه درون و بیرون معماری است. همچنین اهمیت یافتن نقش آستانه از حیث معنایی و کارکردی در این دوره را می توان تاکیدی بر نمایش مرز و قلمرو و رعایت سلسله مراتب در معماری تلقی کرد؛ مهم‌ترین عنصر ناحیه تعاملی و منطقه گذار و جایی که دنیای درون و بیرون را در هم می‌آمیزد.

Symbiosis of Inside and Outside in Architecture of the Naqshe Jahan Square

Statement of Problem: Architecture can be defined as the art and practice of providing a balance between inside and outside spaces. It is thus possible to explore the traditional architecture as a treasure of knowledge and experience of the predecessors from a new perspective. It is assumed that the symbiosis of the inside and outside has changed in the Isfahani architecture as a heritage of the Safavid period, a major period of Iranian architecture.Objective: The present paper mainly aimed at the spatial and physical analysis of special buildings of the NaqsheJahan Square in terms of status, factors, the insideoutside symbiosis, and the role of each in the development of urban identity and the architecture of this historic complex.Methodology: This is a descriptiveanalytical study through library and field research with the aim of developing the architectural thinking and design.Conclusion: The results of the study indicate that the relative preference for urban spaces and landscape over the particular characteristic of each building. Nevertheless, there is a balance between inside and outside with the relative importance of inside in each building. The increasing importance of urbanism, urban development, and focus on urban complexes instead of single buildings as the product of an architect’s creativity during the Safavid period are all examples of the special attention to the “outside”, which can be attributed to the display of government power and competition in the Islamic world. The integration of the bazaar with public buildings in a new form and the combination of columned porches and monuments in large dimensions and multi stories are both among the innovations of Isfahani style, resulting from a change in the attitude towards the insideoutside relationship in architecture. In addition, the significant role of entrance in terms of both meaning and function in this period can be considered as an emphasis on the display of boundaries and hierarchy in architecture. The most important element of the interactive region and transition area where the inside and outside are intertwined.