ارایه مدل مفهومی معنای مکان و شاخص‌های تداوم آن (تحلیل پدیدارشناسانه تفسیری تجربیات زیسته افراد)

هر عصری هویت خود را دارد، اما آنجا که گسست روی می‌دهد بحران رخ می‌نماید. به‌نظر می‌رسد تجلی و تداوم معنا در محیط، راه حل پاسخ به بحران عدم بازیابی خود در شهرها در عصر امروز است. بنابراین، امروزه پرداختن به این سوال ضروری به نظر می‌رسد که در شرایط تغییرات گسترده در شهرها، ادراک تداوم معنا به واسطه کدام مولفه‌ها و با چه اولویت‌هایی ممکن می‌شود؟ به عبارتی، این نوشتار به دنبال پاسخگویی به بحران گسست معنا در محیط، چارچوب مفهومی معنای مکان و شاخص‌های تداوم آن را ارایه داده است که می‌تواند راهنمایی در اولویت‌های معنای مکان و جریان پیوسته آن باشد. به این منظور، ابتدا ادبیات مرتبط با مکان، معنای مکان و یکی از مهم‌ترین اصول حاکم بر معنای مکان یعنی تداوم مرور شده، سپس چارچوب مفهومی پژوهش تبیین ‌شده است. در چارچوب مفهومی، ضمن ارایه مدل مفهومی برگزیده از معنای مکان، شاخص‌های اولیه تداوم معنا نیز ارایه شد که تکمیل و تدقیق آنها در ادامه پژوهش میدانی مد نظر بوده است. روش این پژوهش در تبیین و تکمیل شاخص‌های تداوم معنا، روش کیفی است. رویکرد منتخب در مطالعه معنا، نشانه‌شناسی با دورنمایی از پدیدارشناسی است که به مرور تجربیات زیسته افراد می‌پردازد. با توجه به این موارد، در بخش تحلیل نیز رویکرد پدیدارشناسی تفسیری مد نظر بوده است. در پایان با توجه به هدف تحقیق که دستیابی به شاخص‌های تداوم معنا در مکان است، جمع‌بندی از یافته‌ها صورت گرفته است. یافته‌ها حاکی از آن است که تداوم یک پدیده منوط به حضور همزمان دو کیفیت پویایی و ثبات در آن پدیده است. به عبارتی ثبات در جایگاه و روابط بین اجزاء و پویایی در خود اجزاء پدیده مورد نظر در ادراک تداوم واجد اهمیت است. به علاوه، در تداوم معنای مکان ثبات روابط بین اجزا و مولفه‌های مکان از اهمیت بیشتری نسبت به ثبات اجزاء مکان برخوردارند. همچنین تحلیل دقیق تجربیات زیسته نشان داد، در روابط بین اجزاء مکان نیز رابطه دو جزء انسان و فضا واجد بیشترین اشاره‌های معنایی و ماندگاری ذهنی بوده است.