معماری، به‌مثابه ذهنِ بسیط

نسبت و رابطه انسان و معماری، معمولاً در قالبِ علوم‌رفتاری سنجیده شده است؛ اما این پژوهش، با بهره‌گیری از رویکرد شناختی (4e) قصد دارد، معماری را به عنوان یک مولفهِ شناختی، بررسی‌کند. این امر، متفاوت از تاثیرگذاری محیط در شناخت است که عمدتاً تحت‌عنوانِ رویکرد برون‌گرایی و در قالب‌هایی مثلِ روان‌شناسی محیطی، تئوریزه می‌شود. این رویکرد، معماری را به عنوان بخشِ ضروریِ ذهن و شناخت، معرفی می‌کند. پرسشِ اصلی این تحقیق این است که چگونه معماری به عنوان مولفهِ سببیِ شناخت، عمل می‌کند؟ مهم‌ترین هدف این پژوهش فهم جدیدی از چیستیِ معماری و به ‌تبع آن، گفتمانِ جدیدی است که با معماری می‌توان برقرار کرد، علی‌الخصوص در زمینه معماری‌های تعاملی و انطباق‌پذیر که عملاً به عنوان افزونهِ بدن (پروتز) عمل می‌کنند. روش این تحقیق در سطحِ راهبرد، آرایه منطقی است که در سطحِ تدابیر، پدیدارشناسیِ تن‌یافتهِ مرلوپونتی را به عنوان منطقِ بیرونی استدلال، مبنای تحلیلِ معماری، به عنوان ذهنِ ‌بسیط، قرارداده است. در این پژوهش، از طریق اثباتِ نقش‌ الزامیِ استعاره، در شناختِ تن‌یافته و آگاهی و پس ‌از آن، نقش معماری در تولیدِ استعاره‌های اولیه و مختلط، پرسشِ تحقیق، پاسخ می‌یابد. لذا در اینجا استعاره، نه یک صناعت ‌ادبی، بلکه به ‌عنوان زیربنایِ مفاهیم انتزاعی و به شدت وابسته به خصوصیاتِ تنِ عامل (شناسنده) و عملکردِ تن، در محیط، فرض می‌شود. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که معماری به عنوان کالبد، به مثابهِ بخشی از ذهنِ بسط‌یافته، یا به ‌عنوان یک اگزوگرام عمل کرده و معماری به عنوان فضا، با واسطه رفتارهای حسیحرکتیِ ما، پدیدآورنده، وزن‌دهنده و تغییردهندۀ استعاره‌های اولیه است، لذا به‌ مثابه ذهن‌ بسیط و ذهنِ چندبخشی، عمل می‌کند.