اصول نوسازی متوازن بافت های فرسوده شهری

توازن و تعادل لازمه پایداری یک سیستم است. به هم خوردن موازنه میان شاخص های تراز میانگین شهر در بافت های فرسوده به دلیل قطع یا اختلال شبکه ها، جریان ها و پیوندهای آن، موجب تشدید پدیده عدم توازن و در نتیجه، اختلال درنظم پایدار سیستم این بافت ها شده است. رویکرد نظریه نوسازی متوازن به عنوان یک نظریه بومی، معطوف به تلاش برای تغییر الگوهای ناکارآمد و تولید الگویی نوآورانه است. این مطالعه با هدف دستیابی به توازن در مسیر بررسی، شناخت و شناسایی مولفه های تاثیرگذار بر آن، از طریق شناخت و تبیین رابطه بین متغیرهای توازن و نوسازی صورت گرفته است. دستیابی به نظریه از سطح ارتباط ذهنی به ارتباط عینی حرکت کرده و سپس از ارتباط عینی به رابطه ذهنی بازگشته و آن را مورد تایید قرار می دهد، به این ترتیب حرکت رفت استقرایی و حرکت برگشت قیاسی بوده است. هنجاری راهبردی، « نظریه نوسازی متوازن سعی دارد توازن را در سیستم نوسازی بافت های فرسوده شهری با شش خِرد کاربردی بومی، اجتماعی اقتصادی، روی های محتوایی، تبینی تجویزی و علمی عملی بازتعریف کرده واصول نوسازی متوازن را تبیین و معرفی کند. یافته های مطالعات انجام شده، چارچوبی را برای توازن میان دوپارگی های متوالی اجزاء و عناصر شبکه های موضوعی بافت و توازن شبکه های کل سیستم شامل اصول چهارگانه : توازن (به عنوان سلول بنیادی نوسازی)، پرهیز از پیچیدگی (میان عناصر پیچیده و چندوجهی نوسازی)، توالی دوپارگی ها (به عنوان کوچک ترین واحد تشخیص، شناسایی و سنجش توازن) و تعامل درونی و بیرونی) برقراری تعاملات پیوسته شبکه ها و کل سیستم با یکدیگر)حاصل کرده است.