تبیین و ارزیابی مولفه های هنر عمومی (نمونه موردی : پارک لامپینی بانکوک و ایل گلی تبریز)

با شروع قرن بیستم، تغییرات فن آورانه شتابان، شهرنشینی روزافزون و ورودِ هنر به فضای شهری، گره خوردن حیاتِ روزمره مردم به «فضاهای عمومی » را باعث شد. نیاز به تاسیس «نهادهای » جدید سر بر آورد و «شهر » به یکی از مسئله های اساسی هنرمندان، برنام هریزان شهری، معماران، سیاست مداران و تک تک شهروندان بدل شد. «هنر عمومی » به عنوان یکی از بی شمار را ههای پاس خگویی به مساله شهر و شهرنشینی در دهه دوم قرن بیستم به عنوان سبکی مستقل مطرح و به کار گرفته شد. پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی به تبیین و ارزیابی دو فضای شهریِ عمومی مهم در تایلند و ایران از منظر هنر عمومی م یپردازد : پارک لامپینی در شهر بانکوک و پارک ای لگلی در شهر تبریز. از منظر ساختاری این دو پارک مشابهت های عدیده ای با یکدیگر دارند که این مطالعه را از منظر روش شناختی توجیه پذیر می کند. بر اساس تحلیل مولفه های موجود از عناصر مشترک این دو پارک، دریاچه، مقیاس مشابه و هم زمانی تاریخ احداث فضا است. این پژوهش در مقام آزمون مدعا با واقعیت هایی که این تحقیق بر آنها دلالت دارند از روش تطبیقی کمی استفاده کرده و بر مبنای تحلیل ثانویه تمایزات مابین دو فضا را مطرح می کند به طوری که هر دو مکان در برخی از جنبه ها دارای ضعف و در برخی دیگر دارای آثار منحصر به فرد هستند.

Reflections on the Public Art: Comparative Case Study of the Elgolu Parkin Tabriz (Iran) and Lampini Park in Bangkok (Thailand)

By the end of the 19th century and beginning of the 20th, rapid technological changes, increasing urbanization, and the login art to Urban Space, everyday lives of the people bounded to the ‘public spaces’. Hereby, new ‘institutions’ were in need, and ‘city’ turned into one of the fundamental problematic sites of inquiry for artists, urban planners, designers, architects, politicians, and every individual citizen around the globe. In 1920s, as one among many solutions to the problematic of the ‘cities’ and ‘citizenship’, ‘public art’ increasingly caught the attentions and preformed an undeniable role in the everyday lives of the people. As an analyticalcomparative analysis, this inquiry analyzes urban spaces in two main public spaces in Thailand and Iran comparatively: Lampini Park in Bangkok and Elli Park in Tabriz. From structural perspective, the two are significantly similar; which makes the research justified methodologically. Despite the similarities such as the area of Parks, having lakes and being constructed in the same time, the comparative analysis, based on the analytical components, illustrates that the spaces had been used differently. Contrary to what the analysis the Lampini Park in Bangkok shows, there is no distinction between the interior and exterior structures in case of Elgolu Park in Tabriz; which means the designers faced two different spaces with one single logic and mind set. Not only cannot meet the requirements, but also is caused special confusion and disorder as well.