نقدی بر تاریخ‌نگاری آندره گدار با نگاهی به زمینه‌های تاریخ‌نگاری او

تاریخ‌نگاری معماری از حوزه‌های با اهمیت در معماری است و مسئله اصلی آن است که در ایران چنان که باید مورد توجه تاریخ‌نگاران داخلی قرار نگرفته است. از سویی دیگر آثار تاریخ‌نگاری موجود که عمدتاً حاصل کار تاریخ‌نگاران غربی است، کمتر مورد نقد واقع شده و نقاط ضعف و قوت آنها مشخص نیست. لذا در این پژوهش به نقد و بررسی آثار تاریخ‌نگاری آندره گدار به عنوان یکی از تاریخ‌نگاران تاثیرگذار در حوزه تاریخ معماری ایران پرداخته می‌شود. ضرورت این نقد از آن جهت است که این آثار در حالی به عنوان منبعی معتبر برای مطالعه معماری ایران مورد استفاده قرار می‌گیرند که مورد بازخوانی و نقد واقع نشده‌اند. بنابراین مشخص نیست که تاریخ‌نگار مبتنی بر نگرش خاص خود و روش تاریخ‌نگاری‌اش به چه وجوهی از معماری ایران با چه کیفیتی پرداخته، از کدام وجوه غافل مانده و بررسی آنها از سویی نقایص موجود را روشن می‌کند، نیز از سویی دیگر می‌تواند راهنمایی باشد برای نگاشت تاریخ معماری ایران توسط تاریخ‌نگاران ایرانی. هدف از این پژوهش نقد و بررسی تاریخ‌نگاری آندره گدار به عنوان یکی از تاریخ‌نگاران تاثیرگذار در حوزه تاریخ‌نگاری معماری ایران با توجه به زمینه‌ها و بستر تاریخ‌نگاری او و نحوه انعکاس این زمینه‌ها در آثار تاریخ‌نگاری اوست. در این پژوهش استخراج داده‌ها از آثار مکتوب تاریخ‌نگاری گدار، بخش بزرگی از فرآیند پژوهش است و بنابراین نظریه زمینه‌ای که نظریه‌ای برگرفته از داده‌هایی است که در طی فرایند پژوهش به صورت نظام‌مند گردآوری و تحلیل شد‌ه‌اند؛ به عنوان روش این پژوهش انتخاب شد. نتایج حاصل بیانگر آن بود که آندره گدار تحت تاثیر زمینه‌های زمانه خود با نگرشی خاص به تاریخ‌نگاری معماری ایران پرداخته که در نوع شناخت او از معماری ایران تاثیر گذار بوده است و به طور کلی ‌می‌توان او را تاریخ‌نگاری جزیی‌نگر، محصول محور و بی توجه به زمینه‌های تاثیر گذار در معماری، کالبد محور و بی توجه به وجوه معمارانه معرفی کرد.