تحلیل روایت کنش جمعی روزنامه‌نگاران؛ از توسعه‌ی مطبوعات در ایران تا نهادینه نشدن توسعه

«کنش جمعی» ظرفیت و کیفیت ارتباطی آن دسته از بازیگران اجتماعی است که از طریق تفاهم و تعهدات مربوط به نقش، اراده‌های فردی را از طریق اراده‌های جمعی تحقق می‌بخشند، و تغییر نهادی منجر به توسعه را، از طریق ترغیب اراده‌ی سیاسی به پذیرش «خیر عمومی»، سبب می‌شوند. این پژوهش با محوریت مفهوم «کنش جمعی»، با رد آن‌دسته از دیدگاه‌های رایج در تحلیل معضل توسعه‌نیافتگی مطبوعات در ایران که به ارائه‌ی راه‌حل‌های بالا به پایین می‌پردازند، براین باور است که فقدان شکل‌گیری «عاملیت نهادی» از مسیر نهادهای صنفی که با حضور همه‌ی کنشگران مطبوعاتی امکانپذیر است؛ حلقه‌ی گمشده‌ی توسعه نیافتگی مطبوعات در ایران است.  این تحقیق دوره‌ی زمانی پس از خرداد 1376 تا خرداد 1401 را شامل می‌شود. داده‌های مورد نیاز با  انجام مصاحبه‌ی روایتی با روزنامه‌نگاران و بهره‌گیری از متون و داده‌های کتبی جمع‌آوری شد. درتحلیل داده‌ها، از شیوه‌ی تحلیل روایتی با بهره‌گیری از مدل تماتیک برای مضمون‌سازی استفاده گردید. با استفاده از نمونه‌گیری «هدفمند ترکیبی» تلاش شد تا دستیابی به «نمایابی یا تطبیق‌پذیری داده‌ها» امکان‌‌پذیر شود.نتایج بیانگر آن هستند که در تشکل‌های صنفی مطبوعاتی، روابط «غیریت‌سازانه» با سایر نهادهای قدرت، جای خود را به روابط با «همکاران» داده که اغلب امکان دستیابی به «اجماع» برای برداشتن گام‌های لازم و کنش‌های جمعی موثر برای توسعه را از میان برده و یا بسیارکاهش داده‌است. همچنین فرآیندهای ناپایدار توسعه‌ی مطبوعات در ایران به ویژه در مجموعه‌ها و انجمن‌های صنفی دچار فقدان «روابط موثر اجزا»ست، که نهادسازی کنش‌ جمعی را با مشکل مواجه می‌کند. «منابع هویتی» و «حرفه‌یی» به «منابع مادی» پیوند ندارد و از اینرو نمی‌تواند به «اقدامات هژمونیک» و شکل‌گیری«عاملیت نهادی» که برای تثبیت گفتمان‌های توسعه لازم  است منجر شود.

the narrative analysis of the collective action of journalists; from the development of the press in iran to the absence of the institutionalization of development

“collective action” is the capacity and communicative quality of those social actors that fulfill individual determinations through collective determinations building on the understanding and commitments related to the role. as such, they trigger the institutional change resulting in development through incentivizing the political will to accept the “public good.”centered around the concept of “collective action,” the present study rejects the general arguments in the analysis of the lack of development of the press in iran that aim at presenting top-down solutions. it contends that the absence of institutional agency via press syndicates, which can be made possible with the participation of all media practitioners, is the missing link of the underdevelopment of the press in iran.this study covers the time period after june 1997 up to june 2022. the data required were gathered through the conduction of in-depth narrative interviews with journalists as well as building on textual sources and data available in written forms. for data analysis, the narrative analysis method has been used through a thematic model for thematization. drawing on the mixed purposive sampling method, an effort has been made to ensure compatibility sampling to achieve representativeness.the results signify that in press syndicates, “antagonizing” connections with other power centers are replaced by relationships with the “co-workers” that often eliminate the possibility of a consensus for taking essential steps and furthering impactful collective action, or significantly minimize such possibilities.also, the unsustainable development processes of the press, especially in associations and syndicates, lack the “effective connection of the constituents” that hamper the institution-building of the collective action. identity-oriented and professional resources are not attached to material resources, and as such cannot result in “hegemonic actions” and the emergence of institutional agency required for solidifying the development discourses.