مقایسه توانایی دولتِ ایران و کشور‌های منتخبِ شرقِ آسیا در سیاست‌گذاری کووید19

در حالی‌که سیاست‌گذاری دولت‌های منتخب شرق آسیا(کره جنوبی، هنگ‌کنگ، سنگاپور و تایوان) به عنوان یکی از الگوهای موفق در مقابله با ویروس کرونا مورد تحسین جهانیان قرار گرفت، درباره اقدامات دولت ایران دیدگاه‌های مختلفی مطرح شد. هدف نوشتار حاضر این است که از چشم‌انداز مفهوم «توانایی دولت»، به مقایسه این دو نوع سیاست‌گذاری بپردازد. پرسش اصلی پژوهش این است که توانایی دولت در ایران و کشورهای‌ منتخب شرق آسیا چه تاثیری در عملکردِ نظامِ سیاست‌گذاری کروناویروس داشته است؟ از این رو، پس از بررسی رهیافت‌ها و نظریه‌های گوناگون در قالب ادبیات نظری، مدل لیندول و تئورل به عنوان معیاری برای سنجش و ارزیابی این سیاست‌گذاری‌ها انتخاب شد. یافته‌ها حاکی است پایین بودنِ درجه توانایی دولتِ ایران در مقایسه با دولت‌های منتخب شرق آسیا به لحاظ استفاده از ابزارهای سیاستی(اجبارها، مشوق‌ها و تبلیغات) و نیز به خدمت گرفتن منابع(درآمد، سرمایه انسانی و اطلاعات)، نتایجِ سیاستیِ متفاوتی در سیاست‌گذاری ویروس کرونا پدید آورد. روش پژوهش، توصیفی، تحلیلی و مقایسه‌ای است. برای گردآوری داده‌ها و اطلاعات، از شیوه اسنادی و کتابخانه‌ای استفاده شده است.

COMPARISON OF STATE CAPACITY OF IRAN AND SELECTED EAST ASIAN COUNTRIES IN POLICYMAKING OF COVID19

While the coronavirus policies of selected East Asian states (South Korea, Hong Kong, Singapore, and Taiwan) have been hailed by the world as one of the most successful models in the fight against the coronavirus, there have been differing views on the Iranian government’s actions. The purpose of this paper is to compare these two types of policymaking from the perspective of the concept of state capacity. The main question of the research is what is the impact of state capacity in Iran and selected East Asian countries in coronavirus policy? After reviewing various approaches and theories in the form of theoretical literature, Lindvall and Theorell model were selected as a criterion for evaluating these policies. According to the findings, the low level of state capacity of the Iranian government compared to the selected states of East Asia in terms of the use of policy instruments (coercion, incentives and propaganda) as well as the use of resources (revenue, human capital and information), led to achieve different policy outcomes in coronavirus policy. The method of this research is descriptive, analytical and comparative and the method of collecting data and information is documentary and library.