بررسی عوامل شکست نمایندگان ایران در راهیابی به کنفرانس صلح ورسای

کنفرانس صلح ورسای که پساز پایان جنگ جهانی اول توسط دول پیروز شکل گرفت درصدد بود تا دنیای پساز جنگ را بهگونهای بسازد که منادی صلح جهانی باشد. ایدههای آرمانگرایانهای که خصوصا از حمایت ویلسون رئیسجمهور آمریکا برخوردار بودند افکار عمومی جهان را به خود جذب نمود و شرایط مساعدی را در تصورات کشورهایی که طعم ناخوشایند جنگ را چشیده بودند ایجاد کرد. یکی از این کشورها که علیرغم بیطرفی در جنگ متحمل خسارات فراوانی شدهبود ایران بود که اینک قصد داشت تا از این فرصت استثنایی برای احقاق حق و استقلال واقعیاش نهایت استفاده را ببرد. از اینرو نمایندگانی را به پاریس فرستاد. اما در رسیدن به مطامع خود ناکام ماند. این پژوهش به بررسی علل ناکامی نمایندگان ایرانی  برای حضور در کنفرانسصلح ورسای پرداخته و با تحلیل عوامل تحمیل شده به نمایندگان ایران، این عوامل را به چهار دسته تقسیم بندی کرده و در نهایت پارادوکس میان ایده های ایده آلیستی و رئالیستی موجود در روابط بین الملل در برهه مورد نظر را عامل تسریع کننده این شکست می داند.