مقایسه روشهای جمع آوری آب باران در سامانه های آبگیر لوزی شکل

در این پژوهش به منظور معرفی مناسبترین روش جمع آوری آب باران و حفظ رطوبت و به دنبال آن کاهش تبخیر از سطح خاک، اقدام به ایجاد سامانه‌های لوزی شکل با تیمارهای مختلف در دامنه های شیب دار گردید. وظیفه اصلی این سامانه‌ها جمع‌آوری و هدایت آب حاصل از بارش به انتهای سامانه و نفوذ آن به داخل خاک می‌باشد. این کار علاوه بر افزایش رطوبت در انتهای سامانه، تاثیر شایان توجهی در افزایش سطح سفره‌های آب زیرزمینی و کاهش فرسایش و رسوب دارد. در این طرح 6 تیمار و 3 تکرار در بخش انتهایی سامانه در نظر گرفته شده است که هر کدام از آنها با مصالح قابل دسترس کشاورزان همچون پلاستیک گلخانه‌ای، شن و ترکیبی از آنها پوشانده شده و برای انتقال رطوبت به عمق خاک فیلتری به عمق 50 و قطر 15 سانتی‌متر در وسط تیمار تعبیه شد. پایش اطلاعات محیطی مشتمل بر بارندگی روزانه، رواناب حاصل از بارندگی، تبخیر از تشت، درجه حرارت خاک در عمق 30 سانتی متر و رطوبت خاک در دو عمق 30 و 50 سانتی متر، در مدت سه سال به وسیله تجهیزات لازم انجام گرفت. سطح سامانه‌ها برای تولید رواناب بیشتر و افزایش کارایی طرح با پوشش پلاستیک گلخانه ای عایق شد. نتایج طرح نشان می‌دهد که تیمار حداکثر و یا بهترین تیمار از نظر نگه داشت رطوبت خاک در عمق 30 سانتی متر تیمار b (پوشش پلاستیکی و رو کش سنگریزه) و در عمق 50 سانتی متر تیمارهای b و d (خصوصیات تیمار b + فیلتر حاوی سنگریزه به عمق 50 و قطر 15 سانتی متر) بودند. میزان افزایش نگهداشت رطوبت حجمی خاک در سه سال متوالی و حالت کلی با تیمار شاهد در عمق 30 سانتی متر بترتیب برابر 41/4، 40/2 ، 62/2 و 62/2 در صد ودر عمق 50 سانتی متر بترتیب برابر 68/1، 20/1، 84/1 و 21/1 در صد با احتمال 95 درصد بود.