مطالعه‌ی آزمایشگاهی تاثیر استقرار آبشکن‌های نفوذپذیر با آرایش شعاعی دافع بر حداکثر نرخ آبشستگی موضعی دماغه

آبشکن ها سازه هایی هستند که به منظور حفاظت از کرانه های رودخانه، در مسیر جریان احداث می شوند. یکی از چالش های مهم در عملکرد آبشکن ها، ایجاد حفره ی آبشستگی در محل دماغه است. در این مطالعه، آرایش جدیدی برای آبشکن های نفوذپذیر ارائه گردیده است و اثر این آرایش روی حداکثر عمق چاله ی آبشستگی در محل دماغه ی آبشکن به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرارگرفته است. مقدار نفوذپذیری آبشکن برابر40 درصد ،60 درصد و 80 درصد انتخاب و آزمایشات در شرایط آب زلال انجام شد. عدد فرود در همه ی آزمایشات ثابت در نظر گرفته شد و مقدار عمق چاله ی آبشستگی توسط متر لیزری با دقت یک میلی متر اندازه گیری گردید. هم چنین اثر تعداد آبشکن ها در هر درصد نفوذپذیری مورد بررسی واقع شد. سپس رفتار آبشکن ها، تحت اثر تغییر در نفوذپذیری و همچنین حداکثر عمق چاله ی آبشستگی ایجاد شده در محل دماغه ی آبشکن در تعداد متفاوت میله ها مقایسه شد. بررسی آزمایشات نشان می دهد که در بین آزمایشات صورت گرفته برای آبشکن با آرایش شعاعی دافع، در شرایط نفوذ پذیری 80 درصد و آبشکن هفت میله ای، عمق حداکثر چاله ی آبشستگی حدود 80% نسبت به برخی حالات کاهش نشان می دهد.