نقش دانش بومی در توسعه ی پایدار منابع آب و خاک روستایی (مطالعه موردی: روستای قصاب ذالکان شهرستان بابل)

قدرت بخشی به جامعه ی محلی از طریق بومی سازی و بر پایه ی دانش بومی یکی از گفتمان هایی است که در عرصه ی پارادایم های جدید توسعه مطرح و مورد توجه زیادی قرار گرفته است. بومی سازی در ارتباط با برخورد جامعه با روند دگرگونی از سنتی به مدرن و نحوه ی برخورد یا تعامل جامعه درون مدار با جامعه بیرونی مفهوم پیدا می کند. در این تحقیق با استفاده از دو نوع پرسشنامه، تفاوت دانش بومی و رسمی در زمینه منابع طبیعی موجود در روستا به ویژه آب و خاک به بررسی دیدگاه سرپرستان خانوار آنان پرداخته شد. با استفاده از 64 پرسشنامه در روستای قصاب ذالکان شهرستان بابل استان مازندران امتیازات دانش بومی و رسمی با دو رویکرد صفر و یک و کممتوسط و زیاد بررسی گردید. نتایج نشان داد سرپرستان خانوار روستای مورد مطالعه 16.13 درصد در زمینه ی دانش بومی به سازگاری آن و 28.92 درصد در زمینه ی دانش رسمی به علمی بودن آن رای داده اند. همچنین سایر پارامترها در هر دانش به ترتیب اولویت بندی گردیدند. از سوی دیگر با بررسی راهبردهای دو دانش بومی و رسمی به منظور حفظ منابع آب و خاک در روستا دانش بومی با 48.056درصد نسبت به دانش رسمی با 42.077 از دیدگاه جامعه ی روستایی سازگاری و کارآیی بالاتریی را نشان می دهد. با استفاده از نتایج این پژوهش می توان میزان پذیرش آهنگ نوآوری 5.979 درصدی را در روستای مذکور مشخص نمود و فناوری مورد پذیرش این روستا نظیر محصول، دستاورد و یا فناوری که در آینده انتقال پیدا می کند باید با دانش محلی سازگار و قدرت پاسخگویی به مشکلات روستایی به لحاظ دانش رسمی را داشته باشد.

The role of indigenous knowledge in sustainable development of rural soil and water resources (Case study: Ghasab Zalelkan Village, Babol city)

Empowering the local community through localization and based on indigenous knowledge is one of discourses that propounded in new development paradigms. Localization is in relation to dealing community with transformation trend from traditional to modern. In this study, using two questionnaires, investigated heads of households view point about the difference between indigenous and formal knowledge in the field of natural resources in rural especially water and soil. Using the 64 questionnaire in Ghasab Zalekan village, Babol city, Mazandaran province, distinctions of formal and indigenous knowledge were evaluated with two approaches zero and one and low, medium and high. The results show that in this village, vote to 13.16 percent to indigenous knowledge adaptively and 28.92 percent to formal knowledge scientifically. As well as, other parameters in each knowledge were ranked. Also, with investigating strategies of this two kind of knowledge to conserve soil and water resources, the indigenous knowledge with 48.056 percent is more efficient and adaptive. The results show 5.979 percent acceptance rate about innovation and new technologies such as product, achievements and technologies must be adapted with indigenous knowledge and be responsible to rural problems.