پهنه‌بندی کمی سطح زمین با استفاده از فرم بنیادی خطی در جهت مکان‌یابی بهینه پخش ‌سیلاب (مطالعه موردی حوضه آبخیزگربایگان فسا)

اساس آمایش سرزمین پهنه بندی ژئومورفولوژیک سطح زمین است که اولین مرحله آن تعیین پهنه های همگن سطح زمین از نظر خصوصیات ژئومورفولوژیک می باشد. پهنه بندی کمّی با استفاده از روش های خودکار و تعریف شده و براساس اعداد و ارقام، انجام می گیرد. در این مطالعه به منظور تشخیص محدوده های مناسب برای تغذیه مصنوعی در منطقه ی کوهستانی گهر و دشت گربایگان، در استان فارس، از پهنه بندی کمی سطح زمین با برازش فرم بنیادی پله ای، به سطح استفاده گردیده است. برای تشخیص بهترین ساختار بنیادی قابل برازش از ساختارهایی با رده درجه دو برای پنجره سه تایی و از داده های حاصل از مدل رقومی ارتفاعی با قدرت تفکیک 10 متری استفاده گردیده است. برای تعیین درجه برازش ساختارهای بنیادی از شاخص مجموع اختلاف مربعات اختلافات سطح استفاده شده است. با استفاده از درجه برازش درجه مناسب بودن سطح برای تغذیه مصنوعی، تنها با دید مورفولوژی سطحی تعیین گردیده است.با برازش الگوهای قابل تفسیر به سطح زمین می توان تعیین نمود که زمین به چه الگو و چه مکانیسمی تشکیلی شباهت بیشتری دارد. محدود ههای کوهستانی بالادست مخروط افکنه ها و دشت های واقع در پایین دست مخروطها سطوح خطی نمی باشد. مکان هایی که در بعد قابل قبول شیب نمی باشد(وقتی که شیب از 0.002 کمتر و از 0.1 بیشتر می باشد)مقادیر صفردرجه برازش را به خود اختصاص داده است و در مخروط افکنه و مکان هایی را که در بازه قابل قبول شیب می باشد، مقادیر درجه برازش مثبت می باشند.نتایج نشان می دهد که در حوزه آبخیز گربایگان سطوح واقع در پا یین دست مخروط افکنه ها، و دشتها مناسب ترین مناطق برای پخش سیلاب محسوب می شوند.