بررسی ارتباط حداکثرظرفیت هوازی با توانایی شناختی و عملکرد تحصیلی دانشجویان

زمینه و هدف: آموزش عالی نقش عمده ای در توسعه ی منابع انسانی و تربیت افراد متخصص دارد و اُفت تحصیلی زیان های علمی، فرهنگی و اقتصادی زیادی متوجه دولت ها وخانواده ها می کند. شناسایی عوامل مهم در پیشرفت تحصیلی مستلزم تحقیقات بسیار در این زمینه است. تمرینات منظم فیزیکی از مهم ترین بخش های سبک زندگی سالم و مرتبط با عملکرد بهتر تشخیص داده شده است. توانایی فیزیکی با میانجی گری توانایی شناختی موجب پیشرفت تحصیلی می شود. تحقیق حاضر گامی درجهت آزمون این فرضیه و سنجش تاثیر مستقیم و غیر مستقیم حداکثرظرفیت هوازی بر عملکرد تحصیلی در دانشجویان می باشد. روش بررسی: 350 نفر از دانشجویان مشغول به تحصیل دوره کارشناسی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در این مطالعه شرکت کردند. نمونه ها پس از مطالعه و امضای رضایت نامه، پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور را پاسخ و تست شناختی استروپ پیچیده وتست پله چستر را انجام دادند. داده های به دست آمده از این آزمون ها توسط نرم افزار 22spss و از طریق تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: آزمون همبستگی پیرسون ارتباط مثبت و معنی دار در سطح 5 درصد بین توانایی فیزیکی با توانایی شناختی و عملکرد تحصیلی را تشخیص داد. نتایج تحلیل مسیر نشان داد اثر علی کلی حداکثر ظرفیت هوازی بر عملکرد تحصیلی 0.559 ، مقدار تاثیر مستقیم حداکثر ظرفیت هوازی بر عملکرد تحصیلی0.505 و مقدار تاثیری که با میانجی گری توانایی شناختی بر عملکرد تحصیلی می گذارد 0.054 می باشد.نتیجه گیری: مشابه تحقیقات پیشین ارتباط مثبت بین توانایی فیزیکی با توانایی شناختی و عملکرد تحصیلی تایید شد. حداکثر ظرفیت هوازی هم به صورت مستقیم و هم غیر مستقیم با میانجی گری توانایی شناختی، عملکرد تحصیلی را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر تمامی متغیرهای میانجی (که تا کنون شناسایی نشده اند) به درستی شناسایی و در این الگو جانمایی شوند ضریب اثر کل حداکثر ظرفیت هوازی بر عملکرد تحصیلی افزایش می یابد و قوام الگوی فعلی ارتقاء خواهد یافت.