نقد موضع غزالی در باره صوفیه

غزالی در سیر حقیقت‌طلبی خویش پس از کلام، فلسفه و باطنیه به طریقه صوفیه روی می آورد. وی مرتبه صوفیان را تا جایی ارتقا می دهد که عقل توان درک آن را ندارد و همه حرکات و سکنات آنان را مقتبس از نور نبوت می‌‌داند. از این رو، برخلاف متکلمان، فلاسفه و باطنیه، انتقاد مهمی‌‌را متوجه آنان نمی کند. البته او خود در رتبه عارفان بزرگ قرار نمی گیرد و فاقد بسیاری از تجارب ایشان است. آثار عرفانی او نیز بسیار ضعیف تر از عرفای دیگر است. هر چند تربیتی صوفیانه داشته و در محیطی صوفیانه پرورش یافته ولی وجود پیر و مرشد که به اذعان خود او از لوازم سیر و سلوک عارفانه است در زندگی‌اش گزارش نشده است. وجود چنین گرایش‌ها و عواملی صوفی دانستن غزالی را دچار شک و تردید می کند.