بدای در تعالیم قرآن کریم، احادیث شیعی و حکمت متعالیه

بدای از ویژگیهای مبتنی بر نصوص دینی تفکر شیعی و به معنای نسخ در امور تکوینی می‏باشد. این مفهوم در مورد خدا و انسان به کار میرود . براین‏مبنا که موجودات جهان هستی به مادی و مجرد تقسیم می شوند. مجردات تحت تاثیر علل مختلف وتغییر و تحول قرار نمی‏گیرند، اما موجودات مادی دایما دستخوش تغییر و تحول و جانشین‏شدن سلسله‏علتها به جای یکدیگر قرار می‏گیرند، بنابراین محدوده بدای مختص این مرحله می‏باشد؛ البته نه به این معنا که نظام هستی از ثبات برخوردار نباشد؛ زیرا نظام ماده خود تجلی عالم مثال و عالم عقل است و در آن عوالم از ثبات برخوردار است. پس وقوع مسیله بدای در مورد خداوند به معنای تغییر و تحول در علم خداوند یا به معنای تبدیل علم خداوند به جهل - چنانکه منکرین بدای معتقدند- هم نیست