تاریخچه معرفت شناسى

معرفت‏شناسى درجهان اسلام، دو مقطع را سپرى کرده است: مقطع اول از کندى تا علامه طباطبایى را در بر مى‏گیرد که اندیشمندان آن تنها به مسایل و فصول معرفت‏شناسى پرداخته‏اند، و کتاب جامع و کاملى در این حوزه از سوى آنان به نگارش در نیامده است؛ مقطع دوم به عصر علامه طباطبایى و شاگردان ایشان )نوصدرائیان( باز مى‏گردد که براى حوزه معرفت‏شناسى به نوعى استقلال قائلند و آثار مستقل معرفت‏شناسى نگاشته‏اند. اما معرفت‏شناسى در غرب، چهار مقطع را طى کرده است: در مقطع اول تنها به مباحث هستى‏شناختى و انسان‏شناختى پرداخته مى‏شد و پیش‏فرض‏هاى ناگفته معرفت‏شناختى مدنظر قرار مى‏گرفت؛ در مقطع دوم- یعنى از ظهور سقراط تا رنسانس - به مسایل معرفت‏شناختى به‏صورت‏پراکنده پرداخته شده است؛ در مقطع سوم- یعنى از عصر رنسانس تا دوره جدید- تک‏نگاره‏هایى به فصول این دانش اختصاص یافت؛ و در مقطع چهارم- یعنى در قرن نوزدهم و بیستم - نگاه استقلال‏گرایانه به دانش معرفت‏شناختى صورت گرفت.