قلمرو شریعت و حجیت فعل معصوم

قلمرو شریعت به معناى گستره نظام حقوقى اسلام و حوزه احکام فرعى عملى از مباحثى است که از زوایاى مختلف مورد توجه متکلمین، اصولین و فقها قرار داشته و بدان پرداخته‏اند. دو رویکرد حداقلى و حداکثرى در تعیین حوزه احکام فقهى، بخشى از مباحثات و مذاکرات متکلمین را در باب دین حداقلى و دین حداکثرى پدید آورده است. گرچه سنت به مفهوم عام گفتار، افعال و تقریرات معصوم، براى اثبات و یا رد شمول شریعت نسبت به برخى حوزه‏هاى فردى و اجتماعى مورد استناد قرار گرفته، اما غالباً مستند نظریات، سنت قولى بوده و عملاً سنت فعلى و تقریرى مورد غفلت قرار گرفته است. در این مقاله سعى بر آن است تا ضمن بررسى دلالت و ظهور افعال، ثابت شود که افعال معصوم ظهور و دلالت بر حکم شرعى داشته و این دلالت از نوع دلالت‏هاى عقلى است و حتى گاهى دلالت افعال قوى‏تر از ظهور الفاظ است. در صورتى که افعال معصوم داراى ظهور در حکم شرعى باشند، با توجه به اینکه او داراى افعال مختلفى از جمله افعال طبیعى و عادى، افعال دنیوى، افعال عرفى و ... در زندگى مى‏باشد، مى‏توان شمول شریعت نسبت به حوزه‏هاى مختلف زندگى فردى و اجتماعى را بررسى و از این طریق گستره نظام حقوقى اسلام را تعریف و تعیین کرد