involvement of the orexin 1 and 2 receptors in nucleus incertus (ni) on modulation of spatial reference memory in the morris water maze

The nucleus incertus (ni) is a distinct area within the brainstem near the posterior part of the tegmentum. this part of the brain consists of some heterogeneous neurons that play roles in different functions, including response to stress, arousal, learning, and modulating hippocampal theta rhythm. orexin neuropeptides also have widespread distributions and overlapping actions within the ni. however, the actions of the orexin receptors in the ni are not well characterized. in the present study, the effect of post-training and pre-probe of trial intra-ni administration of sb-33486-a (ox1r antagonist) (12 μg/0.5μl) and tcs-ox2-29 (ox2r antagonist) (10 μg/0.5 μl) on consolidation and retrieval in morris water maze (mwm) task was examined. in the experiment 1, rats were trained in mwm and immediately after every training received injections of dimethyl sulfoxide (dmso) (control group), sb-334867-a, and tcs-ox2-29 into ni. experiment 2 was similar to experiment 1 except rats received dmso, sb-33486-a, and tcs-ox2-29, 15 minutes before the probe test. in subsequent experiments, probe and visible tests were performed after the last training and distance moved, escape latency, and velocity were recorded. in experiment 3, rats trained in experiments 1 and 2 immediately after the probe test were given trials for visuomotor coordination assessment on the visible platform. the results showed that the spatial reference memory consolidation phase was significantly impaired by sb-334867-a or tcs-ox2-29 (p < 0.05), while the retrieval phase was not affected (p > 0.05). therefore, it can be concluded that the orexinergic system in the ni has a key role in consolidation in rats through both ox1 and ox2 receptors.

درگیری گیرنده های ارکسینی 1 و 2 در هسته اینسرتوس بر تعدیل حافظه فضایی در موریس واتر میز

زمینه: بهبود ترمیم زخم با کیفیت بالاتر، یک مسئله مهم است که برای بازگرداندن عملکرد سالم پوست انسان در مراحل ابتدایی باید مورد توجه قرار گیرد. در حالی که پژوهش‌های گذشته تاثیرات تک تک اسانس پیپریتا و کلینوپتیلولیت را مورد بررسی قرار داده‌اند، این مقاله، اثرات ترکیبی آن‌ها را نشان می‌دهد و یک رویکرد نوآورانه را برای تسریع در بهبود ترمیم زخم ارائه می‌دهد.روش‌ها: این مطالعه از 60 موش نر ویستار استفاده کرد که به پنج گروه تقسیم شدند: گروه کنترل منفی، گروه کنترل مثبت (فنیتوئین)، کلینوپتیلولیت، پیپریتا و پیپریتا + کلینوپتیلولیت. با رعایت نکات اخلاقی زخم‌های گردنی ایجاد شد. بررسی های بافت‌شناسی در روزهای 4، 7 و 14 انجام شد. ریخت‌شناسی کلاژن، التهاب و ری اپیتلیالیزاسیون نیز در روز 14 با استفاده از سیستم امتیازدهی آبراموف ارزیابی شد. آنالیزهای ترمیم زخم در روزهای 4، 7، 10 و 14 انجام شد. مقدار p کمتر از 0.05 معنادار توصیف شد.نتایج: گروه نعناع پیپریتا + کلینوپتیلولیت افزایش معناداری از پرولیفریشن فیبروبلاست‌ها و رگ‌سازی را به همراه تعداد کمتری از سلول‌های التهابی در مقایسه با سایر گروه‌های آزمایشی داخل محل زخم نشان داد. به علاوه، همه گروه‌ها امتیازهای بالاتر کلاژن و ری اپیتلیالیزاسیون (مقدار p کمتر از 0.05) و امتیازهای کمتری از التهاب (بدون معناداری آماری) نسبت به گروه کنترل نشان دادند. علاوه بر این، گروه پیپریتا + کلینوپتیلولیت سطح کمتری از زخم را نشان داد و نرخ بهبودی سریع‌تری نسبت به سایر گروه‌ها در تمام روزهای آزمایش داشته است و در روز 14 درصد بهبودی قابل توجهی برابر با 99.75 ± 0.5 را داشت.نتیجه: ترکیب کلینوپتیلولیت و پیپریتا به طرز معناداری بر ترمیم زخم تاثیر می‌گذارد (با در نظر گرفتن پارامترهای بافت‌شناسی و نتایج بالینی) که از استفاده جداگانه یا فنیتوئین موثرتر است.