the modulatory role of orexin 1 receptor in nucleus accumbens (nac) on spatial memory in rats

Neuropeptide orexin mainly exists in neurons within and around the lateral hypothalamus and exhibits high affinity to orexin 1 and 2 receptors (ox1r and ox2r, respectively). orexinergic neurons send their axons to the nucleus accumbens (nac), which expresses ox1rs. previous studies have shown the involvement of orexins and their role in learning and memory processes in the dorsal raphe nucleus and hippocampus. however, no study has examined the effects of orexins in the nac on memory. the present study examined the effect of the post-training and pre-probe trial intra-nac administration of sb-33486-a (ox1r antagonist, 12 μg/0.5μl) and tcs-ox2-29 (ox2r antagonist, 10 μg/0.5 μl) on the consolidation and retrieval of memory in the morris water maze (mwm) task. in experiment 1, rats were trained in the mwm and, immediately after every training, received bilateral injections of dimethyl sulfoxide (dmso) (control group), sb-334867-a (sb), and tcs-ox2-29 (tcs) into the nac. experiment 2 was similar to experiment 1, except that the rats received dmso, sb, and tcs 15 min before the probe test. probe and visible tests were performed after the last training, and the distance moved, escape latency, and velocity were recorded. in experiment 3, rats trained in experiments 1 and 2, immediately after the probe test, were given the trials for visuomotor coordination assessment on the visible platform. according to the results, the injection of sb increased the distance moved and escape latency in the treated groups, compared to the control group, in the consolidation phase of spatial memory (p<0.05) but not in its retrieval phase (p>0.05). however, tcs-ox2-29 had no effect. these results suggest that the inactivation of the nac ox1rs, but not ox2rs, impairs the consolidation but not the retrieval of spatial memory in rats.

نقش میانجیگری گیرنده های اورکسینی 1 در هسته آکومبنس بر حافظه فظایی در رت ها

لیشمانیوز جلدی یک بیماری ناقل زاد است که به طور گسترده در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری آمریکای شمالی و جنوبی، اروپا، آسیا و آفریقا پخش شده است. با توجه به روند رو به افزایش موارد لیشمانیوز جلدی در سال های اخیر و با توجه به اینکه تاکنون مطالعه ای در زمینه شناسایی ناقلین لیشمانیوز جلدی در استان البرز انجام نشده است، این مطالعه برای اولین بار به منظور شناسایی فون پشه های خاکی و ناقلین لیشمانیوز جلدی در منطقه انجام شد. پشه خاکی ها در طی ماه های مرداد، شهریور و مهر 1400 از اماکن داخلی و خارجی، در مناطق دشت و کوهستان با استفاده از تله های چسبان جمع آوری شدند و از نظر مورفولوژیکی شناسایی گردیدند. dna از روده پشه خاکی های ماده استخراج شد. در این مطالعه 1157 پشه خاکی جمع آوری و شناسایی شد. تعداد پشه خاکی های صید شده از مکان های داخلی و خارجی به ترتیب 367(72/31%) و 790(28/68%) بودند. در مجموع، شش گونه از جنس phlebotomus (raynal, 1937) شامل (scopoli, 1786) phlebotomus papatasi 695(07/60%)، (shchurenkova, 1926) phlebotomus kandelakii 13(12/1%)، phlebotomus sergenti (parrot, 1917) 232(05/20%)، phlebotomus major (annandale, 1910) 14(21/1%)، phlebotomus caucasicus (marzinowsky,1917) 4(35/0%)، phlebotomus alexanderi 18(56/1%)، و چهار گونه از جنس sergentomyia (artemiev, 1978) شامل sergentomyia tiberiadis 109(42/9%)، sergentomyia baghdadis 53(58/4%)، sergentomyia sintoni 14(21/1%)، sergentomyia clydei 5(43/0%)، بودند. گونه phlebotomus papatasi با شیوع 07/60 درصد نمونه غالب در اماکن داخلی و خارجی بود. ژن لیشمانیا ماژور در پنج نمونه گونه phlebotomus papatasi شناسایی شد. این مطالعه نشان داد و تایید کرد، که گونه phlebotomus papatasi ناقل بالقوه و لیشمانیا ماژور عامل اتیولوژیک موارد لیشمانیوز جلدی در استان البرز است. شناسایی ناقلین و گونه های انگل برای درمان و برنامه ریزی عملیاتی کنترل ناقلین بیماری بسیار مهم است.