evaluation of a specific modulation frequency technique for detecting h. pylori in a model of experimentally infected mice

Diagnosis of helicobacter pylori is challenging. diverse techniques have been developed for accurate diagnosis. however, they have some limitations. this research investigated the efficacy of specific modulation frequency (smf) compared to other routine diagnostic methods for detecting h. pylori in gastric biopsy samples of experimentally infected mice. one-hundred and fifty healthy male c57bl/6 mice were included and divided into the control and treatment groups. the mice in the treatment group were treated with 0.2 ml of 0.2 m nahco3 to neutralize gastric acidity. then, 109 colony-forming units of h. pylori (atcc 43504) mixed in pbs were used intragastrically to inoculate the mice. mice were kept for up to 28 days and examined on days 0, 7, 14, 21, and 28 using culture, polymerase chain reaction (pcr), and smf. on day 0, only the smf and pcr could detect the h. pylori in the stomach of 60% and 20% of mice, respectively. on day 7, culture, pcr, and smf could detect h. pylori in 40%, 80%, and 100% of mice, respectively. smf detected all infected mice from days 7 to 28 (100%). pcr detected all h. pylori-infected mice at days 14 to 27 (100%). another test (culture) detected all infected mice only on day 28. significant differences were found among the three diagnostic methods on days 0, 7, 14, and 21 of the experiment (p<0.05). smf was found to have high sensitivity and specificity for h. pylori detection in the early stages of infection.

ارزیابی تکنیک فرکانس نوسانی خاص در تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در مدل موش آلوده تجربی

تشخیص هلیکوباکتر پیلوری چالش برانگیز است. تکنیک های مختلفی برای تشخیص دقیق آن ایجاد شده است که با محدودیت هایی همراه هستند. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی کارایی فرکانس نوسانی خاص (smf) در مقایسه با سایر روش‌های تشخیصی معمول برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در نمونه‌های بیوپسی معده موش‌های آلوده تجربی انجام شد. صد و پنجاه سر موش نر سالم نژاد c57bl/6 وارد مطالعه شده و به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. موش های گروه درمان پس از دریافت 0.2 میلی لیتر nahco3 0.2 مولار (merck، آلمان) برای خنثی کردن اسیدیته معده، با 109 واحد کلنی مخلوط هلیکوباکتر پیلوری (atcc 43504) با pbs به صورت داخل معدی تلقیح شدند. موش ها تا 28 روز نگهداری شدند و در روزهای 0، 7، 14، 21 و 28 با استفاده از کشت، واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) و smf مورد بررسی قرار گرفتند. در روز صفر، تنها smf و pcr توانستند هلیکوباکتر پیلوری را به ترتیب در معده 60% و 20% موش‌ها تشخیص دهند. در روز هفتم، کشت، pcr و smf به ترتیب در 40، 80 و 100 درصد موش ها، هلیکوباکتر پیلوری را تشخیص دادند. smf تمامی موش های آلوده را از روز 7 تا 28 (100٪) شناسایی کرده و pcr کل موش های آلوده به هلیکوباکتر پیلوری را در روزهای 14 تا 27 (100%) شناسایی کرد. آزمایش دیگر (کشت) همه موش‌های آلوده را فقط در روز 28 شناسایی کرد. تفاوت‌های آماری معنی‌داری بین سه روش تشخیصی در روزهای 0، 7، 14 و 21 آزمایش مشاهده شد. (p<0.05) مشخص شد که smf دارای حساسیت و ویژگی بالایی برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در مراحل اولیه عفونت است.