amplification of wound healing by propolis and honey ointment in healthy and diabetic rat models; histopathological and morphometric findings

Skin wound healing, especially in diabetic patients, has been a major medical challenge for decades. in the meantime, the use of traditional medicine has always been questioned. propolis) resin and wax (is one of the most likely solutions to this problem. the present study aimed to establish an animal model for healing skin wounds and diabetic ulcers. to this aim, rats were randomly allocated into two healthy and diabetic groups (50 mg/kg streptozotocin resulted in diabetes with high bsl to 300 mg/dl), which were divided into four subgroups. the 7 mm full-thickness skin wounds were created on the abdomen region in 80 male wistar rats using paunch. in the subgroups, the wounds were cleaned with normal 0.9% saline as the control subgroup and dressed with eucerit, 1.5% honey+eucerit, and 3% propolis +1.5% honey+eucerit, once daily for 14 days in other subgroups, respectively. on days 1, 3, 5, and 7 after the intervention, wound and area contractions were calculated using digital photographs measurement. the histopathological and semi-quantitative studies were performed on days 7 and 14 after wounds creation. the microscopic findings demonstrated that the granulation tissue, fibroblasts, re-epithelization, and angiogenesis increased (p≤0.05) in the subgroups treated by propolis and honey combination in healthy and diabetic rats within 7 and 14 days post-injury. also, less inflammation and a significant reduction in wound contraction were observed in the same subgroups on days 3, 5, and 7 compared to other subgroups (p≤0.05). the results indicated that significant healing quality and acceleration were affected by propolis and honey compared to other subgroups on days 3 and 5 (p≤0.05).

التیام زخم توسط بره موم و پماد عسل در مدل موش سالم و دیابتی. یافته های هیستوپاتولوژیک و مورفومتریک

بهبود زخم های پوستی، به ویژه در بیماران دیابتی، دهه هاست که یک چالش بزرگ پزشکی بوده است. در این بین استفاده از طب سنتی همواره مورد سوال بوده است. بره موم) رزین و موم (یکی از محتمل ترین راه‌حل‌های این مشکل است. هدف از مطالعه حاضر، ایجاد مدل تجربی موش صحرایی برای زخم پوستی و التیام زخم دیابتی است. برای این هدف، موش‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه سالم و دیابتی (50 میلی‌گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین منجر به دیابت با bsl بالا تا mg/dl 300) تقسیم شدند که به چهار زیر گروه تقسیم شدند. زخم‌های پوستی تمام ضخامت 7 میلی‌متری با استفاده از پانچ روی ناحیه شکم در 80 موش صحرایی نر ویستار ایجاد شد. در زیرگروه‌ها، زخم‌ها به‌عنوان زیرگروه شاهد با نرمال سالین 0.9 درصد تمیز می‌شدند و در زیرگروه‌های دیگر به ترتیب با یوسریت، 1.5 درصد عسل+اوسریت و 3 درصد پره پولیس +1.5 درصد عسل+اکریت، یک بار در روز تا 14 روز پانسمان شدند. در روزهای 1، 3، 5 و 7 پس از مداخله، انقباضات زخم و ناحیه با استفاده از اندازه گیری عکس دیجیتال محاسبه شد. مطالعات هیستوپاتولوژیک و نیمه کمی در 7 و 14 روز پس از ایجاد زخم انجام شد. یافته‌های میکروسکوپی نشان داد که بافت گرانولاسیون، فیبروبلاست‌ها، اپیتلیزه شدن مجدد و رگ‌زایی در زیرگروه‌های تیمار شده با بره موم و ترکیب عسل در موش‌های سالم و دیابتی طی 7 و 14 روز پس از آن افزایش یافت (p≤0.05). همچنین التهاب کمتر و کاهش معنی‌دار انقباض زخم در همان زیرگروه‌ها در روزهای 3، 5 و 7 در مقایسه با سایر زیرگروه‌ها مشاهده شد (p≤0.05). نتایج نشان داد که بره موم و عسل در مقایسه با سایر زیرگروه‌ها در روزهای 3 و 5 بر کیفیت و تسریع التیام معنی‌داری تاثیر داشت (p≤0.05).