effects of metformin on experimental varicocele in rats

The current study aimed to determine the effect of metformin (met) on histopathologic evaluation and antioxidant enzyme activity in experimental varicocele-induced rats. a total of 60 rats were randomly divided into six experimental groups. group 1 (control) received no medication and underwent no surgery. in group 2 (sham), the rats received no medication and the abdominal cavity was opened; however, there was no varicocele induction. in group 3 (varicocele), the abdominal cavity was opened and the rats underwent varicocele induction and received no medication. in group 4, the abdominal cavity was opened and the animals received 25 mg/kg of met for 42 days and were varicocele-induced. groups 5 and 6 were similar to group 4 except that the animals received 50 and 100 mg/kg of met, respectively. at the end of the 21st and 42nd days, the rats were euthanized and the left testis was removed for histological analysis and measurement of superoxide dismutase (sod), malondialdehyde (mda), glutathione peroxidase (gpx), and total antioxidant status levels. according to the results, a dose-dependent difference was observed in testis damage grade in the met treated groups, compared to that reported for the varicocele group (p<0.05). no difference was observed between 25 and 50 mg/kg of met (p>0.05). tissue mda levels significantly increased in varicocele rats (p<0.05); however, met (25, 50, and 100 mg/kg) in a dose-dependent manner decreased varicocele-induced mda (p<0.05). experimental varicocele significantly decreased sod activity, compared to that reported for the control group (p<0.05). the administration of met (25, 50, and 100 mg/kg) significantly increased tissue sod activity in varicocele rats (p<0.05). the met (25, 50, and 100 mg/kg) in a dose-dependent manner increased gpx activity in varicocele rats (p<0.05). there was no difference in mda, sod, and gpx levels between 25 and 50 mg/kg met groups (p>0.05). the aforementioned findings suggested that met treatment had beneficial effects on varicocele.

اثرات متفورمین بر واریکوسل تجربی در موش

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات متفورمین بر ارزیابی هیستوپاتولوژی و فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدان در واریکوسل تجربی موش بود. شصت موش صحرایی نر بطور تصادفی به 6 گروه آزمایشی تقسیم شدند. گروه 1 بعنوان کنترل (بدون تزریق، جراحی و درمان) بودند. گروه دوم محوطه شکمی باز اما بدون ایجاد واریکوسل بخیه زده شد وتحت درمان قرار نگرفتند. گروه 3، واریکوسل تجربی در آنها انجام گرفت اما تحت درمان قرار نگرفتند. گروه 4، موشها پس از واریکوسل تجربی، به مدت 42 روز تحت درمان 25 میلی‌گرم بر کیلوگرم متفورمین قرار گرفتند. گروه 5 و 6 مشابه گروه 4 بود اما حیوانات سطوح 50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم متفورمین را دریافت کردند. در انتهای روز 21 و 42، حیوانات توسط آسان‌کشی بیضه چپ برای ارزیابی پاتولوژی و فعالیت آنزیم‌ها مالون دی آلدهید، گلوتاتیون پراکسیداز، سوپرااکسیددسموتاز و فعالیت آنتی‌اکسیدان کل برداشت شد. براساس نتایج، متفورمین اثرات وابسته به دوز در آسیب بافتی متعاقب واریکوسل تجربی نشان داد (p < 0.05). همچنین تفاوت معنی‌داری در مقادیر 25 و 50 میلی‌گرم متفورمین دیده نشد (P>0.05). مقادیر بافتی مالون دی آلدهید بطور معنی‌داری در موش‌های دچار واریکوسل افزایش داشت (p < 0.05) درحالی‌که متفورمین (25، 50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم) بصورت وابسته به دوز موجب کاهش مقادیر مالون دی آلدهید ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تجویز متفورمین(25، 50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش فعالیت سوپرااکسیددسموتاز ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تجویز متفورمین(25، 50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش فعالیت سوپرااکسیددسموتاز ناشی از واریکوسل شد (p < 0.05). تفاوت معنی‌داری در مقادیر مالون دی آلدهید، سوپرااکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بین گروه 25 و 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم دیده نشد (P>0.05). نتایج نشان دهنده این است که متفورمین اثرات سودمندی بر واریکوسل دارد.