impact of phytobacterial agent on the toxic damage to the liver and ileum of white rats

Numerous pharmaceutical agents can induce adverse reactions in the human body, including toxicity to the liver and the inflammation of intestines. therefore, nowadays one of the most urgent problems in modern medical science is the prevention and restoration of morphological and dysbiosis disorders caused by numerous medications. with this background in mind, we aimed to evaluate the efficacy of phytobacteria on toxic damage to the structure and function of the liver and ileum, as well as the composition of the large intestine microflora in white rats with intestinal dysbacteriosis due to carbon tetrachloride (ccl4) and ampicillin trihydrate. in order to prevent toxic damage to the liver and ileum of experimental animals, a phytobacterial agent was used. this test agent was composed of a mixture of commercial lactobacteria lactobacillus helveticus with a water-soluble extract of thyme (thymus serpyllum l.) on a sterile milk basis. our results showed that the introduction of phytobacterial agent led to reduced inflammation, accelerated regeneration of the ileum mucous membrane, and a positive effect on the damaged intestine. the phytobacterial agent increased the resistance of the body to potentially pathogenic microorganisms and toxic compounds by restoring the microflora of the large intestine. it was established that the phytobacterial remedy resulted in the normalization of the intestinal microflora of white rats, which had toxic damage to the liver and ileum caused by ccl4 and ampicillin trihydrate administration. moreover, the usage of phytobacteria was correlated with improvement in the structure and function of the liver and ileum.

بررسی اثر ترمیمی سلول‌های بنیادی مزانشیمی جدا شده از مغز استخوان بر فیبروز کبدی القا شده با تیواستامید در موش صحرایی

مطالعه حاضر اثر ترمیمی سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان را بر فیبروز کبد القا شده با تیو استامید در موش صحرایی را بررسی می کند. سی سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و درمان تقسیم بندی شدند. موش­های گروه شاهد خود به سه زیر گروه تقسیم شده و در هفته های 14، 18 و 20 بعد از القای فیبروز نمونه برداری گردیدند. موش­های صحرایی گروه درمان به دو زیر گروه تقسیم و در هفته های 4 و 6 بعد از درمان به سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان نمونه برداری گردیدند. فیبروز از طریق تزریق داخل صفاقی به میزان mg/kg 200 تیو استامید، دو بار در هفته و به مدت 14 هفته القا شده بود صورت گرفت. چهار و 6 هفته بعد از پیوند سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان، تمامی موش­های صحرایی تحت آزمایش عملکرد کبد و بررسی هیستوپاتولوژیکی قرار گرفتند. سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان از طریق القای استئوژنیک و با استفاده از RTPCR شناسایی شدند. تمامی سلول­ها به کف فلاسک متصل و دوکی شکل بودند و در تمایز استئوژنیک مثبت شدند. آن­ها CD73  را بیان کردند و برای CD45 منفی بودند. بعد از تجویز تیواستامید نفوذ سلول­های التهابی مشاهده و ظهور رشته­های کلاژن قابل ملاحظه بود. چهار هفته بعد از پیوند سلولی، کاهش قابل توجهی در سلول­های التهابی دیده شد و فرآیند بهبودی چشمگیر بوده است. شش هفته بعد از سلول درمانی ترمیم بافت کبد قابل توجه بوده است. بعد از تزریق سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان، سطح AST قابل توجه نبوده ولی این کاهش در سطح ALT قابل توجه بود. سطوح ALP و آلبومین رشد فزاینده­ای را بعد از سلول درمانی نشان دادند. پیوند سلول­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان با موفقیت منجر به اثرات ترمیمی در جراحات کبدی شده است، لذا نشان داده شد که سلول درمانی می­تواند دریچه­ای جدید در درمان و تخفیف فیبروز کبدی ایفا نماید.