طراحی مداخلۀ روان‌شناختی والد– نوجوان مبتنی بر مولفه‌های احساس تنهایی و نظریه تکاملی

پژوهش حاضر با هدف طراحی مداخلۀ روان‌شناختی والد-نوجوان برای کاهش احساس تنهایی مبتنی بر مولفه‌های احساس تنهایی دختران نوجوان و نظریه تکاملی احساس تنهایی کاچیوپو و انجام یک مطالعۀ موردی بر احساس تنهایی و تعامل والد-فرزند، انجام شده است. روش تحقیق اعتباریابی موردی (تک آزمودنی) از نوع طرح چندپایه ab، بود. جامعه آماری شامل دختران نوجوان 16 تا 18 ساله و والدینشان بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند و داوطلبانه از میان دانش‌آموزان دو مدرسه، انتخاب شدند. نمونه شامل دو دانش‌آموز و والدینشان بود. به منظور سنجش احساس تنهایی از پرسشنامۀ احساس تنهایی ucla و برای سنجش تعامل والد-فرزند از پرسشنامه تعامل والد-فرزند pachiq، استفاده شد. بر اساس یافته های پژوهش، مداخلۀ روان‌شناختی در قالب 11 جلسه برای والدین و نوجوانان طراحی و اجرا شد. در ادامه، روش نیمه آزمایشی اعتباریابی موردی (تک آزمودنی) به کار رفت، به این صورت که احساس تنهایی و تعامل والد-فرزند دو نوجوان و تعامل والد-فرزند والدین آنها، از طریق طرح چندپایه ab، در چهارده هفته مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت. یافته‌ها نشان دادند که مداخلۀ روان‌شناختی تدوین‌شده، احساس تنهایی دختران نوجوان را کاهش داده و تعامل والد-فرزند را از دید نوجوان و والدین بهبود بخشیده است.

designing a parent-adolescent psychological intervention to reduce loneliness based on components of loneliness and evolutionary theory

the present study was undertaken to design a parent-adolescent psychological intervention to reduce loneliness based on the components of loneliness of teenage girls and the evolutionary theory of loneliness of cacioppo as well as conducting a case study on loneliness and parent-child interaction. the research had a single-subject design (ab multiple baseline design). the statistical population of the study was comprised of adolescent girls aged 16 to 18 along with their parents who were selected through purposive and voluntary sampling methods from two schools. the sample included two students along with their parents. the ucla loneliness scale was used to measure loneliness and the parent-child interaction questionnaire (pachiq) was utilized to measure parent-child interaction. based on the results, a psychological intervention consisting of 11 sessions was designed and implemented for parents and adolescents. the quasi-experimental case validation method (single subject) was used in the next stage. more specifically, loneliness, the parent-child interaction from teenagers’ point of view as well as the parent-child interaction from their parents’ viewpoint were examined and tested using the multi-level ab design in fourteen weeks. the results indicated that the developed psychological intervention reduced loneliness in female students and improved parent-child interaction from both adolescents and parents’ perspectives.