اثربخشی زوج درمانی هیجان- محور بر بهبود سازگاری زناشویی و صمیمیت زوجها

هدف پژوهش حاضر4 بررسی اثربخشی زوج ‌درمانی هیجان محور بر بهبود سازگاری زناشویی و صمیمیت زوجها بود. طرح این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون پیگیری با گروه کنترل است. 32 نفر از والدین دانش آموزان (16 زوج) مراجعه کننده به کلینیکهای مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران به شیوه نمونه ‌گیری در دسترس و بر اساس ملاکهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه زوج‌ درمانی هیجان محور (8 زوج 16 نفر) و کنترل (8 زوج 16 نفر) تقسیم شدند. گروه زوج ‌درمانی هیجان محور، تحت ده جلسه درمانی و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. به منظور پیگیری پایداری درمان، متغیر وابسته دو ماه پس از درمان نیز اندازه‌ گیری شد. برای سنجش میزان سازگاری زناشویی از پرسشنامه اسپانیر(1976) و برای سنجش صمیمیت زوجها از پرسشنامه صمیمیت واکر و تامسون (1983) استفاده شد. داده‌ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با اندازه‌ گیری مکرر روی یک عامل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که زوج ‌درمانی هیجان محور نسبت به گروه کنترل منجر به تغییرات موثر و ماندگاری در مولفه‌های سازگاری و صمیمیت زوج شد (0/05>p). از این رو براساس یافته ‌های پژوهش حاضر می توان رویکرد زوج درمانی هیجان محور را به عنوان یک رویکرد اثربخش در بهبود روابط زناشویی، سازگاری و صمیمیت به کار برد که در نهایت می ‌تواند منجر به تداوم زندگی زناشویی شود.