حوادث شغلی و غیبت از کار در میان کارکنان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران و ایران در سال 1392

مقدمه: گوناگونی کار در بیمارستان، عوامل تهدید‌کننده سلامتی کارکنان را افزایش داده است. از طرفی تامین سلامت، آسایش و رفاه کارکنان شرط امکان انجام کار و فعالیت کارا و اثربخش است. پژوهش حاضر با هدف بررسی توزیع حوادث شغلی و غیبت از کار کارکنان در بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران به انجام رسید.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعی می‌باشد. داده‌ها دربردارنده حوادث شغلی رخ داده برای کارکنان در سال 1392 می‌باشد که با استفاده از پرسشنامه از میان پرسنل 26 بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی تهران و ایران جمع‌آوری گردید. برای یافتن رابطه بین حوادث و غیبت کارکنان از آزمون‌های آماری مجذور کای و t مستقل استفاده شد. نتایج: از مجموع 385 پرسشنامه توزیع شده 368 پرسشنامه بازگشت داده شدند. به ترتیب، حادثه بریدگی با اشیا تیز و نوک‌دار (2/77 %) و سوختگی قسمتی از بدن ( 7/6 %) بیشترین و کمترین حوادث اتفاق افتاده برای کارکنان را به خود اختصاص دادند. تماس پوست با خون و سایر مایعات بدن بیشترین غیبت کارکنان (92 مورد غیبت) و حوادثی چون برخورد برانکارد با بدن، برق گرفتگی در حین انجام کار و سوختگی قسمتی از بدن، کمترین غیبت را در پی داشتند. حوادث اتفاق افتاده و غیبت از کار رابطه آماری معناداری دارند. نتیجه‌گیری: تماس پوستی با خون و سایر مایعات بیولوژیکی، اصلی‌ترین عامل خطر برای کارکنان محسوب می‌شود و باعث ایجاد غیبت از کار می‌گردد. برای بهبود کارایی و اثربخشی، عوامل خطر باید بر حسب تعداد روزهای ایجاد‌کننده غیبت مورد بررسی قرار گرفته و اقدامات اصلاحی در مورد آنها صورت پذیرد.