طراحی یک مدل حمل و نقل در حوزه ی بحران: مدل سازی و حل ابتکاری

بحران های طبیعی (مانند زلزله، سیل، طوفان) به دلیل ماهیت غیرمترقبه بودنشان، خسارات سنگین و جبران ناپذیری را به ملت ها وارد می کنند. با بروز شرایط بحرانی و در نتیجه کاهش توانمندی ها به دلیل آسیب‌دیدگی زیرساخت‌ها، تقاضا برای کالاها و خدمات لجستیکی افزایش می‌یابد. فرآیندهایی که در هنگام امدادرسانی پس از وقوع یک بحران به انجام می رسند، لازم است به نحوی برنامه ریزی شوند تا در کوتاه ترین زمان ممکن پاسخ گوی نیاز آسیب دیدگان باشند. در این بین نحوه ی توزیع کالاها و خدمات امدادی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. مدل معرفی شده در این مقاله به ارایه ی سیاستی جدید و کاربردی برای توزیع کالاهای مورد نیاز آسیب دیدگان با شروع از چند انبار مرکزی می پردازد. از آنجایی که در عمل امکان امدادرسانی مستقیم، به تک تک آسیب دیدگان وجود ندارد؛ در این مسیله، فرض کاربردی و جدیدی را به منظور تسریع در امدادرسانی در نظر گرفتیم که به دو طریق تقاضای نقاط تامین می شود: یا نقاطِ تقاضا مستقیماً توسط وسایل نقلیه ملاقات می شوند یا توسط نقاطِ ملاقات شده، پوشش داده می شوند. هدف نهایی در این مسیله حداقل سازی زمان امدادرسانی (مجموع زمان های سفر وسیله ی نقلیه و زمان طی مسیرِ آسیب دیدگان به طور پیاده تا نقاط ملاقات شده) است. مدل ارایه شده بر روی مجموعه ای از داده های تولید شده مورد بررسی قرار گرفته است. به علت محدودیت روش دقیق در پاسخ دهی در زمان معقول با کیفیت مناسب، روشی ابتکاری ارایه شده است که به حل مسیله در زمانی بسیار کوتاه و با کیفیتی خوب پرداخته است.