نقش خودتوسعه‌ای بر آمادگی برای تغییر کارکنان مراکز آموزش عالی؛ با میانجی‌گری بهسازی سازمانی

هدف از پژوهش حاضر، تبیین نقش خودتوسعه‌ای بر آمادگی برای تغییر کارکنان دانشگاه خوارزمی و با میانجی‌گری بهسازی سازمانی بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان ستاد و دانشکده‌های واقع در شهر تهران به تعداد 477 نفر بوده که با استفاده از فرمول نمونه‌گیری کوکران و روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب، 172 نفر از آنان انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ خودتوسعه‌ای محقق ساخته مبتنی بر نظرات ابیلی و مزاری (1393) با پایایی (0/91)، بهسازی سازمانی لاک و کرافورد (2000) با پایایی (0/90) و آمادگی برای تغییر فرزانه (1393) با پایایی (0/89) استفاده شده است. به‌منظور تحلیل داده‌ها از رگرسیون گام‌به‌گام و مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج نشان داد، از میان مولفه‌های خودتوسعه‌ای، خودرهبری و خودمدیریتی 20 درصد از تغییرات بهسازی سازمانی و 29 درصد از تغییرات آمادگی برای تغییر را پیش‌بینی می‌کنند. مدل‌معادلات ساختاری نیز با شاخص‌های برازش مدل تایید شد و نشان داد خودتوسعه‌ای به‌طور مستقیم بر بهسازی سازمانی (0/26=γ) و با میانجی‌گری بهسازی سازمانی بر آمادگی برای تغییر (0/52=β) تاثیر می‌گذارد. هم‌چنین بهسازی سازمانی به‌طور مستقیم بر آمادگی برای تغییر (0/63=β) تاثیر می‌گذارد.