ارسطو و دوگانۀ کلّی‌‌جزئی

ارسطو از «کلّی» تعریفی به دست می‌دهد که یان لوکاشویچ آن را، به دلیلِ در بر نگرفتنِ کلّی‌های تهی، غیر جامع می‌داند. افزون بر این، تعریفی که ارسطو از جزئی به دست می‌دهد به دو شیوه قابل فهم است: (1) جزئی تنها بر یک چیز حمل پذیر است، (2) جزئی حمل ناپذیر است. این برداشتِ دوگانه، که در سخنان شارحان ارسطو نیز با بسامد زیادی تکرار می شوند، از یک سو، تلقی رابرت کونس و تیموتی اچ. پیکاوَنس که معتقدند جزئی از نظر ارسطو حمل ناپذیر است را زیر سوال می‌برد؛ و از دیگر سو، خودْ تعارضی ست که باید حلّ شود. در این جستار نمایان خواهد شد که اوّلاً اِشکال لوکاشویچ وارد نیست و تعریف ارسطو شامل کلّی‌های تهی هم می‌شود؛ و ثانیاً تعارضی که ظاهراً از تعریف جزئی برمی‌آید با تفکیک دو گونه حمل، یعنی «به شیوۀ یکنام» و «نه به شیوۀ یکنام»، قابل حلّ است.

aristotle and the universal-particular duality

aristotle gives a definition of universal that łukasiewicz considers non-comprehensive because it does not include null universals. in addition, aristotle’s definition of a particular can be understood in two ways: (1) a particular can only be predicated on one thing, (2) a particular cannot be predicated. this double conception, which is repeated with great frequency in the words of aristotle’s commentators, on the one hand, calls into question the opinion of koons and pickavance - who believe that a particular in aristotle’s view is unpredicable; and on the other hand, it is a conflict that must be resolved. in this essay, it will be shown that, firstly, łukasiewicz’s objection is not relevent and aristotle’s definition also includes null universals; and secondly, the conflict that seems to arise from the definition of particular can be resolved by distinguishing two types of predication, in the manner of one name and not in the manner of one name.