استراوسون و نظریه انشائی صدق

پیتر استراوسون، در مقاله «صدق»، به اقتفای رمزی، مسئله زائد بودن نظریه صدق را مطرح می‌کند. او اظهار کردن جملات حاوی محمول صادق را انجام کاری می‌داند و به تعبیر اصطلاحی خود، اِخباری نمی‌داند بلکه انشائی قلمداد می‌کند. اظهارات انشائی، صادق یا کاذب نیستند بلکه به بجا یا نابجا متصف می‌شوند و فعل یا عمل‌اند نه گزاره یا توصیف. بدین‌سان در این جستار، پس از ذکر نقدهای استراوسون به نظریه صدق و توضیح نظریه انشائی صدق او و تبیین اظهارات انشائی آستین، به نقدهای سه‌گانه‌ای که بر تلقی استراوسون وارد شده می‌پردازیم و سپس با بررسی رابطه معنای زبانی و نظریه انشائی صدق و تبیین نظام‌مند بودن معنا، این مسئله را به اثبات می‌رسانیم که نه تنها نظریه انشائی صدق استراوسون نادرست است بلکه تلقی کاربردهای انشائی از زبان هم می‌تواند ناتمام باشد. بدین معنا، فیلسوفان زبان متعارف هم در این مورد که جملات انشائی با جملات متعارف غیر انشائی متفاوت‌اند، اغراق و مبالغه می‌کردند. این فیلسوفان به اشتباه فرض می‌کردند جملات انشائی، بیان‌گر قضایای توصیفی و متعارفی نیستند که جملاتی با شروط مستقیم صدق، بیان‌گر آن قضایا هستند.

strawson and the performative theory of truth

in his article &truth&, peter strawson, following ramsey, raises the issue of the redundancy of the theory of truth. he considers the utterance of sentences containing the truth predicate to do something, and in his idiomatic sense, he does not consider it constative, but performative. performative utterances are not true or false, but are characterized by felicitous or infelicitous, and are actions or deeds, not propositions or descriptions. thus, in this article, after mentioning strawson’s critiques of the theory of truth and explaining his performative theory of truth and explaining austin’s performative utterances, we will deal with the three critiques of strawson’s conception and then examining the relationship between linguistic meaning and the performative theory of truth and explaining systematical of meaning, we prove that not just strawson’s performative theory of truth is incorrect, but that the conception of performative uses of language can also be defective. in this sense, the ordinary language philosophers also exaggerated the extent to which performative sentences are different from ordinary non performative sentences. these philosophers mistakenly assumed that performative sentences do not represent descriptive and ordinary propositions that provide the sentences with straightforward truth conditions.