فعل «است» در درباره‌ی عبارت ارسطو

در این مقاله فعل بودنِ «است» (εστί) در درباره‌ی عبارت ارسطو و و دلالت‌هایی که وی صراحتا به «است» نسبت می‌دهد، بررسی می‌شود و در موارد متعددی دیدگاه برخی مفسران ارسطو، از جمله آمونیوس، بوئتیوس، فارابی و آکویناس تقریر و نقد می‌شود. از این رو، ابتدا تعریفِ ارسطو از فعل،‌ از جمله مهمترین ویژگیِ آن، «افزون‌نشانگریِ زمان»، بررسی می‌شود. در واقع، «است» به دلیلِ داشتنِ این ویژگی فعل است و به این ترتیب اولین دلالتِ «است» هم روشن می‌شود. در ادامه درباره‌ی دو دلالتِ دیگرِ «است» یعنی «افزون‌نشانگریِ ترکیب» و «تعیین صادق» و رابطه‌ی این سه دلالت با یکدیگر بحث می‌شود. و سرانجام نتیجه گرفته می‌شود که از نظر ارسطو «است» (ثلاثی) یک امر مقولی را نشانگری نمی‌کند، بلکه فقط افزون‌ نشانگرِ ترکیب است. و با توجه به اینکه «است» افزون‌ نشانگرِ زمان است، می‌توان گفت که از نظرِ ارسطو در درباره‌ی عبارت «است» (ثلاثی) افزون‌ نشانگر ترکیب زمان‌مند است.

the verb εστί in aristotle’s de interpretatione

in this article i discuss aristotle’s view on εστί (“is”) being a verb in de interpretaine and the significations which he explicitly attributes to “is”, and in several points the views of some of aristotle’s commentators, including ammonius, boethius, al-farabi, and aquinas, are reported and criticized. therefore, first aristotle’s definition of verb is examined, including its most important feature, “additionally signifying time”. in fact, is is due to having this feature is a verb, and thus the first signification of is becomes clear. after that, i discuss other two significations of is, namely “additionally signifying combination” and determination of truth, and the relation of these three significations to each other. finally, it is concluded that according to aristotle, is (with two objects) does not signify a categorical thing, but only additionally signifies combination. and since is is additionally signifying time, it can be said that for aristotle in de interpretaione is is additionally signifying temporal combination.