مساله تعهد وجودی و معمای گیچ

پرسش اصلی در مسائل تعهد وجودی این است که کاربرد زبان و آنچه می گوییم تا چه حد ما را نسبت به وجود اشیا و به ویژه اشیایی که درباره ی آنها سخن می گوییم متعهد می سازد. معمای گیچ که یک مساله ی مشهور در متون ارجاعی است به مساله ی تعهد وجودی برای راوی (گوینده سوم شخص) در متونی که بیش از دو گوینده دارند مربوط می شود. راه حلی که از آن دفاع می کنیم این است که اگر گوینده ی اول و گوینده ی دوم درباره شیءای سخن بگویند که (در ابتدا) وجود نداشته است اما آن دو درباره ی آن به گونه ای سخن می گویند که گویی وجود دارد، می توان گفت که آنان شیء مورد نظر را به عنوان یک شیء مجرد افسانه ای خلق کرده اند. اکنون اگر راوی یا گوینده ی سوم قصد بازگو کردن سخن آن دو را داشته باشد، می تواند خود را به وجود آن شیء مجرد متعهد سازد (چراکه آن شیء خلق شده است و وجود دارد) بی آنکه صفاتی را که آن دو گوینده به شیء مذکور نسبت داده باشند، قبول کند.

Existential Commitment and Geach’s Puzzle

The problem of existential commitment is how and to what extent we are committed to accept the existence of certain objects in the world and especially the objects we talk about because of our use of language. “Geach’s Puzzle” which is an interesting and famous problem in existential commitment induced by an anaphoric text is a general problem about the existential commitments of the third speaker (narrator) in a discourse with more than two speakers. The solution defended in this dissertation is that if the first two speakers speak of an object which didn’t initially exist, they have actually created it as an abstract mythical object. Now, the third speaker can commit himself to accept the existence of that object while reporting what those two speakers had said without any need to agree with the properties they had ascribed to that object. The object indeed exists, because it was created in a myth.