صورت های زمانی پارادوکس مور

جملات موری جملاتی مانند p اما من باور ندارم که p یا p اما من باور دارم که چنین نیست که p هستند، که علی رغم ممکن الصدق بودن محتوای آنها اظهار یا باور به آنها با نوعی پوچی همراه است. ادعا می شود این جملات تنها در صورتی که در قالب زمان حال اظهار یا باور شوند پوچ خواهند بود و در صورتی که آن ها در قالب زمان گذشته یا آینده اظهار شوند اظهارشان پوچ نخواهد بود. ما در این مقاله می کوشیم به تحلیل صورت های زمانی مختلف جملات موری در زمان های گذشته، حال و آینده بپردازیم. برای این منظور از منطقی استفاده می کنیم که ترکیبی از منطق های زمان و باور است. سپس با صورت بندی جملات موری در زمان های مختلف نشان می دهیم که بر خلاف ادعای مرسوم صورت های گذشته و آینده این جملات لزوما پوچ نخواهند بود. در نهایت به معرفی شرایط لازم و کافی پوچی جملات موری در زمان های گذشته، حال و آینده می پردازیم.

Tense Forms of Moore’s Paradox

Moore’s sentences are sentences of the form “p but I don’t believe that p” or “p but I believe that notp”. These sentences are called the omissive and the commissive form of Moorean sentence, respectively. These sentences might be true, yet they are ‘absurd’ to believe. It is usually claimed that absurdity only occurs when these sentences are formulated in the present tense, but if they are expressed in the past tenses or future tenses they would not be absurd. In this paper, we will analyze the Moore’s sentences in various tenses: past, present, and future. In this respect we employ a logic which is a combination of hybrid tense logic and doxastic logic. Then by formalizing the Moore’s sentences in various tenses we show that, contrary to popular belief, the past and future versions are not necessarily absurd. Finally, we give a necessary and sufficient condition for determining the absurdity of the Moore’s sentences