دلالت ثابت کلمات کلی و مشکل بی مایگی

درباب دلالت گر ثابت بودن انواع طبیعی دو دسته نظریه وجود دارد: همسانی در دلالت و ذات گرایی. اما یک مشکل اساسی برسر راه قائلان به همسانی در دلالت وجود دارد که «مشکل بی مایگی» نامیده می شود. مشکل بی مایگی به این شکل است که اگر ثبات برای کلمات کلی به معنای همسانی در دلالت درمیان جهان های ممکن باشد، آنگاه علاوه بر کلمات مربوط به انواع طبیعی بقیه کلمات کلی هم ثابت خواهند شد؛ زیرا آنها نیز دلالت بر یک خصوصیت یکسان خواهند کرد. در این مقاله ما یک روش استدلالی را برای دفع مشکل بی مایگی نقد می کنیم. این روش استدلالی بر این اساس است که اوصاف معین میتوانند بر اشیای وافر دلالت کنند و با استفاده از تناظر بین کلمات کلی و کلمات مفرد نتیجه می گیرد عبارات حملی وصفی نیز می توانند بر خصوصیات وافر دلالت کنند که درمیان جهان های ممکن ثابت می مانند؛ اما بعضی از اصول وجود دارند که رفتار سمنتیکی این کلمات و شهودهایمان را درمورد صدق جملات شامل این کلمات توضیح می دهند و به نظر می رسد ادعای مذکور با این اصول همخوانی ندارد.