حجیت معرفت‌شناختی تجربه دینی نزاع آنتونی کنی و جف جوردن

آنتونی کنی، بر آن است که تجربه‌های دینی حجیت معرفت‌شناختی ندارند. استدلال او، بر تحلیل ماهیت تجربه دینی مبتنی است. از نظر او، تجربه دینی یا ادراک حسی است یا ادراک غیر حسی. با توجه به این‌که نمی‌توان تجربه دینی را ادراک حسی دانست، لاجرم باید ادراک غیر حسی باشد؛ اما ادراک غیر حسی دانستن تجربه دینی، مستلزم آن است که نحوه‌ای از وحی باشد و لازمه وحی‌دانستن تجربه دینی، فرض وجود خدا پیش از تحقق تجربه دینی است. از نظر جف جوردن، استدلال کنی راه به جایی نمی‌برد؛ زیرا، مهم‌ترین مقدمات استدلال کنی عبارت‌اند از مقدمه (2) (تجربه‌های دینی ادراک حسی نیستند) و مقدمه (4) (اگر تجربه‌های دینی ادراک غیر حسی باشند، در این صورت بهتنهایی نمی‌توانند باور به خدا را توجیه کنند). جوردن با تحلیل مقدمه (2) آن را کاذب می‌داند. از سوی دیگر، از نظر او، مقدمه (4) فقط در صورتی صادق است که دیدگاه گزاره‌ای درباره وحی صادق و دیدگاه غیر گزاره‌ای کاذب باشد؛ اما هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای بر صادقدانستن دیدگاه گزاره‌ای و کاذبدانستن دیدگاه غیر گزار‌ه‌ای درباره وحی وجود ندارد. و با پذیرش دیدگاه غیر گزاره‌ای، مقدمه (4)‌ صادق نخواهد بود. ما در این مقاله به بررسی نزاع این دو و داوری در این باره پرداخته‌ایم. جوردن درباره مقدمه (2) درنهایت معتقد می‌شود که می‌توان تجربه‌های دینی حسی داشت؛ اما نگارنده، ادله او در این باره را بررسی و رد کرده‌‌ام. درباره مقدمه (4) نیز استدلال جوردن را ناقص و ناکافی دانسته‌ آن را رد کرده‌ام.