تبیین پیوستار وجودی و این‌همانی شخصی بر مبنای اشتداد وجودی بدن

سخن گفتن از زندگی پس از مرگ برای انسان زمانی خردپذیر است که انسانِ پس از مرگ با فرد دنیایی وحدت شخصی و این‌همانی وجود داشته باشند. از سوی دیگر، چون هویت انسان در دنیا همراه با حیثیتی جسمانی است(یا بر اساس دیدگاه‌های ماده‌گرایانه، اساساً هویتی جسمانی است)، تبیین استمرار حیات پس از مرگ و رستاخیز انسان، در گرو حضور بعد جسمانی او و به عبارتی وامدار تبیین نوعی رستاخیز جسمانی است. آموزه‌های ادیان الهی نیز بر چنین رستاخیزی تاکید دارند. نوشتار حاضر، بر اساس روش گزارشی-تحلیلی، ضمن مروری بر مهمترین روایتهای الهی‌دانان مسیحی از تبیین این‌همانی شخصی انسان در جهان پسین و نقدهای فیلسوفان دین بر این دیدگاه‌ها، بر آن است تا بر اساس خوانشی ویژه از برخی مبانی حکمت متعالیه و سخنان صدرالمتالهین، به معرفی و تببین نظریه‌ای متفاوت از این‌همانی شخصی بپردازد. به نظر می‌رسد نظریه پیوستار وجودی و این‌همانی شخصی انسان بر مبنای اشتداد وجودی بدن، ضمن مصونیت از عمده اشکالات مربوط به سایر مدلها، از ظرفیتها و مزایای بیشتری نیز برخوردار است.

explaining the existential continuity and personal identity based on the existential intensification of the human body

thinking of life after death is plausible only when there can be explained a personal identity between the individual before and after death. on the other hand, because human identity in this world is accompanied by his physical aspect (or, according to materialist views, his identity is wholly physical), explaining the continuity of life after death and resurrection depends on the presence of such physical dimension, that is, it necessitates the explanation of some kind of physical resurrection. the teachings of the divine religions also emphasize such a resurrection. the present article, based on the descriptive-analytical method, reviews the most important accounts of christian theologians explaining the personal identity of man in the afterlife and their criticisms by philosophers of religion. based on a special reading of some principles of transcendent philosophy and mullā ṣadrā’s words, it introduces and explains an innovative theory of personal identity. it seems that the theory of “preservation of personal identity through the existential intensification of the body”, in addition to being immune to the major drawbacks of other models, enjoys greater capacities and benefits.