نسبت معرفت ایمانی به خدا با سعادت در باور اکوئیناس و علامه طباطبایی

نوشتار حاضر به چیستی سعادت انسان و نسبت آن با معرفتِ ایمانی به خدا می‌پردازد. سِنت‌توماس آکوئیناس در سنّت فلسفه مسیحی، و علامه طباطبایی در زمره متعاطیان حکمت صدرایی در سنّت فلسفه اسلامی به این موضوع پرداخته و هر دو، سعادت حقیقی را در شناخت و اتحاد با خدا می‌دانند و معتقدند از آن‌جاکه سعادت حقیقی، برای انسان و در مورد غایت نهایی او به‌کار می‌رود، هرگاه انسان در خصیصه خود که قوّه عقل است به فعلیت کامل رسید، و عالی‌ترین معقول را تعقل کرد به سعادت رسیده است. هر دو، از این شناخت کامل به رویت تعبیر کرده و آن را نوعی اتحاد وجودی درحد ظرفیت انسانی با مبدا متعال می‌دانند. بر این اساس، معرفتی که از ایمان ساده عامه مردم به خدا نشات می‌گیرد نمی‌تواند آن‌ها را به سعادت حقیقی برساند؛ و اکثر اهل ایمان از درک سعادت محروم خواهند بود. هرچند براساس مبانی هر دو می‌توان راه‌حلی برای آن یافت، به‌نحوی که اهل ایمان را نیز از سعادت حقیقی بهره‌مند دانست.

On religious knowledge of God and Happiness in Aquinas’s and Allamah Tabatabaei’s respective views

The present article deals with what human happiness is and its relation to the  religious knowledge of God. Saint Thomas Aquinas in the tradition of Christian philosophy, and Allameh Tabatabai in the tradition of Sadraian philosophy within Islamic philosophy have dealt with this issue and both know true happiness in knowing and oneness with God and believe that because true happiness for man, and about His ultimate goal is used, whenever man reaches full actuality in his attribute, which is the power of intellect, and realizes the highest form of intellection, s/he has attained happiness. Both interpret this complete knowledge as vision and consider it as a kind of existential union within the limits of human capacity with the transcendent origin. On this basis, the faith professed by average folk in God cannot lead them to true happiness; however, based on the principles of both philosophers, a way can be found for this problematique.