شرّ بنیادین و مسئولیّت اخلاقی در فلسفۀ کانت

کانت در دین در محدودۀ عقل تنها، این نظریه را ارائه می‌دهد که طبیعت انسان اساساً واجد یک شرّ بنیادین است. استدلال کانت برای شرّ بنیادین، عمدتاً از دو بخش تشکیل شده است؛ یکی میل ذاتی انسان نسبت به شرّ و دیگری ادعای فراگیر بودن شرارت بنیادین. کانت‌‌ با نفی نظریۀ گناه نخستین، اصرار‌ می‌ورزد که شرّ بنیادین مشخّصه ناگزیر طبیعت انسان است، ولی مسئولیّت اخلاقی‌ آن‌ بر عهدۀ ماست. چرا که ما آزادانه‌ آن‌ را‌ انتخاب و از آن پیروی می‌کنیم. کانت ادعا می‌کند که استعداد یا میل ذاتی در یک عامل منطقی و محدود یک اصل یا عملی ذهنی است که به سمت شرّ گرایش دارد. شرّ بنیادین، هم میل ذاتی و هم کنش اخلاقی است؛ یک وضعیّت متناقض که باعث شده ‌است مفسّران آن را ناسازگار با سایر نظریات اخلاقی کانت دانسته وآن را رد کنند. هدف این مقاله، نقدی بر مفهوم شرّ بنیادین از منظر کانت و ارتباط آن با اختیار و مسئولیّت اخلاقی است؛ زیرا نسبت دادن شرّ بنیادین به آزادی فردی، آغاز موضع استقلال اخلاق است.

Radical Evil and Moral Responsibility in Kant’s Philosophy

Kant in Religion Within the Bounds of Bare Reason, offers the theory that human nature is essentially a radical evil. Kant’s argument for Radical evil consists mainly of two parts; One is man’s innate desire for evil and the other is the claim that radical evil is universality. By rejecting the theory of original sin, Kant first insists that evil is the inevitable characteristic of human nature, but that we have a moral responsibility for it. Because we freely choose and follow it. Kant argues that the innate talent or desire in a rational and limited factor is a mental principle or action that tends toward evil. Radical evil is both an innate desire and a moral action; A contradictory situation that has led commentators to consider it incompatible with Kant’s other moral theories and to reject it. The purpose of this article is to critique the concept of Radical evil from Kant’s point of view and its relation to moral authority and responsibility; Because attributing Radical evil to individual freedom is the beginning of the position of moral independence.