چگونگی تبیین امکان باور به خدا در اندیشه هایدگر

مقاله پیش رو با هدف تبیین دیدگاه هایدگر در خصوص ساحت الوهی و درنهایت مفهوم «خدا» به شیوه توصیفی تحلیلی با تفسیر و تحلیل محتوای آثار هایدگر به نگارش درآمده است. از اینرو سوال اصلی این نوشتار آن است که آیا می توان از امکان باور به «خدا» نزد هایدگر سخن گفت که در این وادی سکوت اختیار کرده و با پروردن ایمان خارج از اشکال سنتی، به ساحت قدس نظر داشته است؟ از این رو با اشاره به تاثیرپذیری هایدگر از الهیات مسیحی نشان داده می شود که وی با تفسیری متفاوت در پی روگردانی از الهیات و مابعدالطبیعه سنتی و گذر از آن، ناقد جامعه دیندار متظاهر و پایبند به نظام تئولوژیک بوده و در دریافت حضوری و گشودگی به ساحت وجود، گوش سپاری به ندای لوگوس را به تصویر کشیده و درنهایت سکوت اختیار کرده است. به این ترتیب بدون اینکه بتوان از خداشناسی نزد هایدگر سخن گفت، باید توجه به وجود و هستی مطلق را نزد وی که همانا در عدم جلوه گر است، همان توجه به اصل و منشا هستی یا «خدا» دانست که تنها بر دازاین عرضه می گردد.

The possibility of Heidegger believing in God

This paper aims to assess and clarify Heidegger’s attitude towards God by means of describing and analyzing Heidegger’s works. Thus the main question is that would it be possible to assert that Heidegger believed in God and considered deity out of its orthodox from thought he kept silent about it? Although Heidegger’s faith was influenced by Christianity, neither did he agree nor approve of the traditional practices of religion and was a critic to the boastful clergy and presented a different interpretation of faith through listening and paying attention to our inner call of Logos and then remained silent. Hence, Heidegger’s view was based on Dasain which is somehow synonymous with believing in absolute being or God.