منشا گازهای هیدروکربوری گل فشان های خشکی سواحل مکران ایران

گل فشان ها، ساختارهای زمین شناسی ناشی از خروج گاز، گلآب و خرده های سنگی با ابعاد مختلف در مناطق خشکی و ساحلی با مرفولوژی های متفاوت و نشانگر حرکت پوسته ای و فعالیت تکتونیکی امروزی هستند. گل فشان های زیادی در منشورهای برافزایشی مکران ایران و پاکستان گزارش شده است که به دلیل برخورد صفحات هند و اوراسیا تشکیل می شوند. در این مطالعه، منشا گازهای هیدروکربوری گسیل شده از سه گل فشان فعال عین، بربروک و سندمیرسوبان در سواحل خشکی مکران ایران بررسی شده است. گازهای خارج شده از این گل فشان ها عمدتا متان با غلظت بین vol.% 18/9924/97 و مقدار کمی اتان (vol.% 2/1048/0)، پروپان (vol.% 194/0001/0)، انبوتان (ppmvol.% 22)، ایزوبوتان(ppmvol.% 3635)، انپنتان (ppmvol.% 37)، ایزوپنتان (ppmvol.% 661)، هگزان (ppmvol.% 781) و دی اکسیدکربن (vol.% 4/007/0) هستند. مقادیر نسبت ایزوتوپی کربن و هیدروژن متان و دیگر گازهای هیدروکربوری نشاندهنده ی منشا ترموژنیک گازهای خروجی از گل فشان های مورد مطالعه است و شواهدی از عدم تجزیه زیستی را نشان می دهند. دی اکسیدکربن نیز با نسبت ایزوتوپی کربن 1/11 تا ‰ 3/14 دارای منشا آلی است. نتایج این مطالعه، حضور سیستم های هیدروکربوری و سنگ منشا فعال را در این ناحیه تکتونیکی فعال نشان می دهد. اگرچه حضور مخزن گازی در این منطقه بایستی توسط مطالعات ژئوفیزیکی، زمین شناسی و محیط های ساختاری تایید شود.