ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ در ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ روش زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ارﺗﻘﺎء ﻫﻤﮕﻨﯽ ادراﮐﯽ در ﻣﺤﯿﻂ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻮﻣﯽ (ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮرد ﭘﮋوﻫﺶ: ﺑﺎﻓﺖ ﻗﺪﯾﻢ ﺑﻮﺷﻬﺮ)

ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎروﯾﮑﺮدﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﺳﺖ. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ روﯾﮑﺮدی ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺤﻮر ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ در ﻣﻘﯿﺎس ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ارﺗﻘﺎء ﻫﻤﮕﻨﯽ ذﻫﻨﯽ و ادراﮐﯽ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن از ﻣﺤﯿﻂ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻮﻣﯽ ﻣﯽﭘﺮدازد. در اﺑﺘﺪا ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ و روشﻫﺎی ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و در اداﻣﻪ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ روش زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ وﺟﻮه آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻫﻤﮕﻨﯽ ادراﮐﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺮای ﺗﺒﯿﯿﻦ ﭘﺪﯾﺪه ﻫﻤﮕﻨﯽ ادراﮐﯽ و ذﻫﻨﯽ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن از ﻣﺤﯿﻂ ﻣﺼﻨﻮع، ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻧﻈﺮی ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﺮ اﺳﺎس ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﻣﺤﯿﻂ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ اﺳﺘﻘﺮار ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ وروش زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از ﻧﻈﺮﯾﺎت آﻣﻮس راﭘﺎﭘﻮرت و دﯾﮕﺮ ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻦ و ﺗﺎﯾﯿﺪ 15 ﻣﺘﺨﺼﺺ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ، ﺗﺪوﯾﻦ و ﻧﺘﺎﯾﺞ آن ﻣﻮرد ﻣﺪاﻗﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ روﺷﯽ ﮐﯿﻔﯽ ﺑﺎ روﯾﮑﺮدی ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ و ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ، ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ و ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎی ﻧﻈﺮی ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﻣﻌﻤﺎری ﺑﺎﻓﺖ ﺑﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮردی، ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﻣﺬﮐﻮر ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎی اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ(ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪای و اﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺘﺐ، ﻣﺴﺘﻨﺪات، ﻣﻘﺎﻟﺎت و ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺳﺎﯾﺮ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ) ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮔﺮدﯾﺪ.از ﻧﺘﺎﯾﺞ ارﺗﻘﺎء ﻫﻤﮕﻨﯽ ادراﮐﯽ در ﻣﺤﯿﻂ، اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﭘﺬﯾﺮی ﻓﺮدی وﮐﺎﻫﺶ ﻓﺸﺎرﻫﺎی رواﻧﯽ، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی دﻓﺎﻋﯽ و رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و... وﺿﻮح ﻫﻮﯾﺖ ﻣﮑﺎﻧﯽ، اﻓﺰاﯾﺶ اﻣﮑﺎن ﺧﻮد ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ، ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از ﻗﻮاﻧﯿﻦ و ﮐﻨﺘﺮلﻫﺎی ﻏﯿﺮ رﺳﻤﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رﺳﻤﯽ، ﻣﺸﺎرﮐﺖ و ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏ، اﻧﻌﻄﺎفﭘﺬﯾﺮی، ﺣﻤﺎﯾﺖﻫﺎی ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ در زﻣﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ،ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻣﺤﯿﻄﯽ، ﮔﺮوهﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، رﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪی ﺳﮑﻮﻧﺘﯽ ﮔﺮوهﻫﺎی ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.