الگویی پارادایمی از رابطه جوان و رسانه در شیراز

هدف از نگارش مقاله حاضر کشف و ارایه الگوی پارادایمیِ رابطه جوانان شیرازی با رسانه است. روش تحقیق بر اساس روش گروه کانونی و تحلیل آن بر اساس مدل‌های نظریه زمینه‌ای است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که جوانان از نظر هویتی خود را افرادی با خلاقیت بالا و عقلانیت پایین تعریف می‌کنند؛ از نظر عقیده الگوپذیر و در عین حال منتقدند، نگاهشان نسبت به رسانه داخل همراه با بی‌اعتمادی و تک‌کارکردی بودن آن است و به رسانه‌ خارجی متمایل‌‌اند، مدیریت گذران اوقات فراقت از سوی جوانان انجام می‌شود که به‌شدت متاثر از فضای رسانه‌ای است؛ از نظر رابطه با رسانه اعتماد به رسانه بیگانه، کم‌اعتمادی به رسانه داخل، و نیز تمرکز بر رسانه مدرن تا سنتی است؛ از نظر عملکرد رسانه در ایران آن را غیرعملکردی، خاص‌گرایانه، و عاطفی قلمداد می‌کنند. در کشور ما ضروری است که رسانه به کیفیت تعامل خود با مخاطب، سبک زندگی و مصرف رسانه‌ای جوانان، و نیز به ترجیحات و علایق آن‌ها توجه داشته باشد. در این زمینه توجه به تغییرات وسیع اجتماعی و شکل‌گیری رسانه‌های جدید ضرورتی انکارناپذیر است.