حریم خصوصی فیزیکی افراد در آیینه فقه امامیه وحقوق ایران

حریم خصوصی، قلمرو و محدوده‌ای از اعمال و ویژگی‌های هر شخص است که برای عموم آشکار نبوده و در وهله نخست به فرد معینی اختصاص دارد و وی نیز تمایل به افشا آن ندارد. اشخاص هیچگونه ورود و نظارت دیگران بر این فضا را برنمی تابند و نسبت به ورود غیر، واکنش نشان می دهند. این مفهوم تاکنون در حقوق اسلامی و حقوق ایران به صورت مستقل مورد بحث قرار نگرفته است.قانونگذار ایرانی نیز با عنایت به بیسابقه بودن این سازه در فقه و حقوق ایران به صورت ناقص صرفاً به شناسایی برخی مصادیق این حق پرداخته است.حریم خصوصی فیزیکی به عنوان یکی از ابتدایی‌ترین مصادیق حق بر حریم خصوصی به صورت پراکنده ای در قوانین مختلف مورد اشاره قرارگرفته است. این مقاله، به بررسی وضعیت نحوه حمایت قانونگذار از حریم خصوصی فیزیکی اشخاص در فقه شیعه و حقوق موضوعه ایران،وطرح حمایت از حریم خصوصی می‌پردازد.